Είναι κι αυτές οι ώρες που νιώθεις ότι έχεις την ανάγκη να μπεις σε ένα παραμύθι και να γίνεις ο πρωταγωνιστής του...Χωρίς όρια,συμβόλαια,πρέπει και μη...Να κινηθείς μέσα στον ελεύθερο και καθαρό αέρα των θέλω σου...Να ανοίξεις τα παράθυρα της ψυχής σου και να αναπνεύσεις αγάπη και στοργή...Όπως την πρώτη μέρα που γνώρισες τον κόσμο...Που ύστερα τον μίσησες και απλά συμβιβάστηκες...Να πάρεις αγκαλιά το μαξιλάρι σου και να νταντέψεις τα δάκρυα που έχυσες επάνω του...Σαν εξιλέωση για κάθε λάθος κίνηση που διέπραξες,για κάθε λάθος απάντηση που έλαβες...Για κάθε σφουγγάρισμα που έπεσε πάνω στον μαυροπίνακα με τις κιμωλίες που αντικαθρέφτιζε ένα κομμάτι του προσωπικού σου κολασμένου παραδείσου...Έχεις την αίσθηση πως αν κλείσεις την πόρτα αυτή και κρύψεις τα κλειδιά δίπλα από τα γλαστράκια...Όλα θα τελειώσουν...Όλα θα είναι αλλιώς...Και είναι πάντα έτσι...Αλλιώς...Μέχρι την στιγμή που κάποιος άλλος...Πονεμένος και αυτός...Θα σου ζητήσει τα κλειδιά...Γιατί η δική του σπηλιά είναι βαριά πια και σκοτεινή...Και χρειάζεται ανανέωση...Χρειάζεται νέες ιδέες, νέο αέρα, νέα διακόσμηση...Επέκταση στα πιστεύω του και στα όνειρα του...Κι είναι ο μόνος τρόπος να το πετύχει...Και στο ζητάει...Και τότε έχεις τέσσερα χέρια αντί για δύο, δύο πιθανότητες χαράς και δύο λύπης... Μπέρδεμα...Τόσο όμορφο όμως...Σαν την μυρωδιά που βγάζει το χώμα της βροχής...Άγιο...Καθάριο...Ήρεμο...Και θέλεις να μείνεις εκεί...Για μία ώρα, για μία νύχτα...Για όσο πάει...Γιατί το καλύτερο ταξίδι είναι αυτό του συναισθήματος...Εκεί όπου μπορείς να σταματήσεις και να γεμίσεις τις μπαταρίες σου μέσα σε ένα βλέμμα,ένα άγγιγμα,μια αγκαλιά...Έτσι απλά...Μέχρι τον επόμενο σταθμό...