Μια φορά κι ένα καιρό,ήταν ένα μολύβι. Το όνομα του ήταν Άκης από το μολυβάκης και το είχε κληρονομήσει από τον παππού του που το είχε κληρονομήσει με την σειρά του από τον δικό του παππού,χρόνια πριν και ήταν πολύ περήφανος για αυτό.Είχε μια υπέροχη οικογένεια και δυο αδέρφια που τον αγαπούσαν πολύ και θα έδιναν ακόμη και την ζωή τους αν χρειαζόταν, όμως ο Άκης δεν ένιωθε να είναι ευτυχισμένος. Κάτι τον απασχολούσε βαθιά.
Ο καιρός πέρασε και τα σχολεία άνοιξαν. Ο Άκης ήταν τόσο χαρούμενος που θα έκανε νέους φίλους! Κάθε μεσημέρι γυρνούσε στο σπίτι του κι έλεγε στους γονείς του πόσο καταπληκτικά πέρασε και πόσο όμορφο ήταν το σχολείο του και τα παιδιά της αυλής...
Μια μέρα ο δάσκαλος τους, τους έβαλε να γράψουν μια έκθεση ιδεών σχετικά με το πώς πέρασαν το καλοκαίρι. Όλα τα μολυβάκια τσιροκόπησαν από χαρά και ενθουσιασμό και άρχισαν να γράφουν μανιωδώς τις τέλειες αναμνήσεις τους από την κατασκήνωση, από τις γειτονιές που έπαιζαν κρυφτό ώσπου να νυχτώσει και πολλά πολλά άλλα χαρούμενα πραγματάκια. Σχεδόν είχαν τελειώσει. Το ρολόι έδειχνε  μία παρά πέντε και ο δάσκαλος είχε αρχίσει να μαζεύει ήδη τις εργασίες των παιδιών από το τέταρτο θρανίο αριστερά. Φτάνοντας στο τελευταίο θρανίο, αντίκρισε με άδεια κόλλα αναφοράς και τον Άκη τον μολυβάκη να πλατσουρίζει μέσα σε μια λίμνη δακρύων και αναφιλητών. <<Προσπάθησα, δάσκαλε. Το ήθελα πολύ, να το ξέρεις. Είχα τόσα πολλά να μοιραστώ με τα παιδιά...Το προσπάθησα...Αλλά δεν μπορώ...Δεν τα καταφέρνω...>>  ψέλισσε το μολυβάκι μας με τρεμαμένη φωνή και ξαναβυθίστηκε στο παράπονο του...
Ο καημενούλης ο Άκης ο μολυβάκης ήταν ένα μολύβι μηχανικό. Δεν μπορούσε να γράψει γρήγορα, επειδή του έσπαναν οι μύτες και πολλές φορές, δεν μπορούσε να γράψει και καθόλου, επειδή δεν είχε μύτες μέσα του... Ένιωθε τόσο άσχημα και τόσο μόνος τους που ακόμη και όταν πήγαινε στο σπίτι του κλεινόταν στο δωμάτιο του ή έκρυβε τους καθρέφτες με σεντόνια για να μην αντικρίζει το είδωλο του και θυμώνει με το Κινέζο που θέλησε να τον κατασκευάσει έτσι.
Τον τελευταίο καιρό μάλιστα, όλα τα μολύβια στο σχολείο τον κορόϊδευαν και γελούσαν μαζί του. Προσπαθούσε να μην το βάζει κάτω και να κάνει παρέα με γόμες και ξύστρες στο διάλειμμα. Κάποιες τον αγαπούσαν τόσο πολύ, που έλεγαν ότι δήθεν έγραψε και το έσβησαν από την ζήλεια τους, επειδή ήταν πολύ καλό. Αν ήταν τυχερός μάλιστα και του έφτιαχνε η μαμά του εκείνο το σάντουιτς με το φυστικοβούτυρο, μπορεί να του μιλούσε και κανένας σελιδοδείκτης, ίσα ίσα για να του κλέψει μια μπουκιά.
Κι έτσι πέρασαν δυο χρόνια, μέχρι να γίνει μια έκθεση βιβλίου. Σε αυτήν την έκθεση, είχαν ζητήσει από όλους τους μαθητές του σχολείου να δώσουν το παρόν στο Φεστιβάλ, με όμορφα ρούχα και φυσικά άψογη συμπεριφορά, σε περίπτωση που ζητούσε κάποια συγγραφέας να υπογράψει με αυτά.
Έτσι και έγινε, η Λίνα Βάρκα, μια  συγγραφέας από τις καλύτερες στο είδος της, με μπεστ σέλλερ στο θάλασσα και ψάρεμα αστακών, ζήτησε ένα στυλό για να υπογράψει στους θαυμαστές της. Όμως τα στυλό, την σνόμπαραν πολύ...Δεν ήθελαν να ξοδέυουν το μελάνι τους για ένα σωρό αγνώστους που θα καταχώνιαζαν το βιβλίο κάπου σκοτεινά στην βιβλιοθήκη τους και δεν θα το ξανακοίταζαν ποτέ. Ονειρευόντουσαν φώτα και λάμψη. Για αυτό και έριξε το βλέμμα της σε κάτι μαρκαδόρους. Όμως ήταν πολύ παχουλοί και το βιβλίο της πολύ μικρό για να χωρέσουν τα γράμματα τους. Οπότε αποφάσισε να δοκιμάσει τα μολύβια. Τα μολύβια χάρηκαν τόσο πολύ, που άρχισαν να σπρώχνουν το ένα το άλλο για το ποιος θα προλάβει να πέσει στα χέρια της κυρίας Βάρκας, καθώς σπρωχνόντουσαν...Έριξαν κατά λάθος κάτω τον Άκη τον μολυβάκη, ο οποίος κοίταξε κατατρομαγμένος τα μάτια της κυρίας Βάρκας να κολλάνε επάνω του. << Τι γλυκό μολυβάκι που είσαι...Πώς σε λένε; Εσύ θα υπογράψεις τα βιβλία μου...>> είπε με θαυμασμό, όσο τα υπόλοιπα μολύβια φθονούσαν από κάτω αναφονώντας σχόλια του τύπου <<Μα αυτός καλά καλά δεν μπορεί να γράψει ούτε το όνομα του, σκοντάφτει σε μια τελεία..>>.
Η κυρία Βάρκα αγάπησε από την πρώτη στιγμή το γλυκό μας μολυβάκι και αυτό το ένιωσε και ο ίδιος ο Άκης. Μάλιστα, απαντώντας στα πικρόχολα σχόλια των υπολοίπων είπε πως << Ο Άκης μπορεί να γίνεται κάθε μέρα καλύτερος με διαρκή προσπάθεια και βοήθεια από μένα. Ο Κινέζος είναι μεγάλος και με λίγη πίστη κι αλλαγή στις μύτες του, θα γίνει το πιο ισχυρό μολύβι της γενιάς του. Όσο για αυτούς που βιάστηκαν να κρίνουν, ένα θα πω μόνο και θα κλείσω. Η ξύστρα είναι φίλος και εχθρός ταυτόχρονα. Ευχαριστώ.''
Φήμες λένε ότι ο Άκης, ξεπέρασε το πρόβλημα που είχε. Γράφει κανονικά, είναι αρραβωνιασμένος και περιμένει να του παραδώσει ο πελαργός το πρώτο του μωράκι, λίγους μήνες μετά τα χριστούγεννα.
Και κάπως έτσι, ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί ίσως κάπως καλύτερα...