Θα σε κλέψω να πάμε στο νησί μας. Το έχω ανάγκη. Θα γεμίσω τα πνευμόνια μας με καθαρό οξυγόνο και την ψυχή μας με ελπίδα και όνειρα. Κοιτάζω το φεγγάρι. Είναι μεγάλο, φωτεινό και στρόγγυλο. Μεγάλο σαν την αγκαλιά σου, φωτεινό σαν την καλοκαρδοσύνη σου και στρογγυλό σαν τα πεντανόστιμα ροξάκια μας.
Είναι πολλά τα αστέρια στον ουρανό και η πόλη τόσο ήσυχα φωτισμένη. Ο αέρας κάνει τα φύλλα των δέντρων να χορεύουν με κρυμμένες νεράϊδες και ξωτικά, το χώμα μυρίζει πανέμορφα. Ελευθερία. Είναι από αυτές τις νύχτες που θέλεις να χαθείς, να εναρμονιστείς με τη φύση και τα θεϊκά στοιχεία. Κι είναι τόσα πολλά εκεί έξω. Βυθισμένοι στον εθισμό της πλαστής πραγματικότητας, το αγνοούμε πια. Όμως αν κοιτάξουμε κάτω, λίγο πιο κάτω από εμάς... Θα δούμε τα σαλιγκαράκια, τα σκουλικάκια, τα μυρμηγκάκια, ακόμη και βατράχια.
Αυτός ο κόσμος είναι ένα θαύμα. Όχι επειδή ζούμε εμείς μέσα σε αυτόν. Αλλά επειδή καταφέρνουν να εναρμονιστούν χιλιάδες άλλοι κόσμοι μέσα σε αυτόν. Ο αέρας, τα φυτά, τα δέντρα, τα έντομα, τα τρωκτικά, τα ψάρια, οι πέτρες, το χώμα, οι νεράϊδες, τα ξωτικά, οι γοργόνες, τα σύννεφα, οι θεοί και οι δαίμονες.
Δεν είμαστε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο. Κι όμως, νιώθουμε μόνοι. Επειδή δεν έχουμε μια αγκαλιά. Ένα χέρι να μας κρατά όσο βαδίζουμε. Κράτα το χέρι μου σφιχτά και πάμε να ανοίξουμε την πόρτα στο δικό μας παραμύθι... Αγάπη μου.