Υπάρχουν στιγμές που δεν θέλεις να τελειώσουν... Τις ρουφάς με τέτοιο πάθος... Σαν να είναι η τελευταία φυσαλίδα μέσα στο καλαμάκι από το αναψυκτικό σου... Τόσο δροσερές στα χείλη σου και στην ψυχή σου... Που νιώθεις γάργαρες τις εικόνες στο μυαλό σου να κυλούν...Ποτάμι που σε παρασέρνει σε ουτοπικές κατευθύνσεις... Στο σεντούκι των θέλω σου που ανοίγει και δεν λέει να κλείσει... Δεν ξέρεις πως κλείνει και δεν σε απασχολεί... Εκεί στην αγκαλιά του ονείρου κουρνιάζεις... Σκεπάζεσαι με χαμόγελο και αισιοδοξία και κλείνεις τα μάτια... Κάπου κάπου ένα χάδι σε ταρακουνά... Δεν κοιμάσαι... Είσαι ξύπνιος... Μα είναι σαν να κοιμάσαι... Είναι τόσο όμορφα...