Οι ώρες που τα βάζεις με το απρόσκλητο γιατί που μπαίνει και ριζώνει στην ζωή σου σαν αγκάθι και ο πόνος γίνεται ηδονή...Απαραίτητη σαν του καφέ το κατακάθι.
Οι ώρες που μαλλώνεις με το είναι σου, σαν να είστε δυο ξένοι μέσα σε ένα σπίτι με συνεννόηση μηδέν, εκεί που κυριάρχησαν τα μήτε και δεν...
Οι ώρες που τα βάζεις με τους γύρω σου, γιατί δεν σε προστάτεψαν από τους εφιάλτες και τους φόβους που προσπαθούσαν με τόσο κόπο να κόψουν τα όνειρα σου σε μια στιγμή...
Την ίδια ακριβώς στιγμή που έπαιρνες δύναμη να χτίσεις πάνω σε βρεγμένη άμμο όσα οι άλλοι ποτέ δεν θα είχαν το θάρρος να αναδείξουν και να πιστέψουν όσο εσύ...
Αυτή η μοναδικότητα σε έφερε εδώ και ας μην ξέρεις το γιατί... Χαμογέλα στην παράνοια του καθρέφτη και παίξε μαζί του. Ίσως να είναι αυτό το οποίο θέλει... Το βαθύ εγώ σου που πάντα σε τρόμαζαν να γνωρίσεις με τον τρόπο τους. Ίσως να είναι εκεί κρυμμένος ο δρόμος της σωτηρίας, στο χάρτη ενός θησαύρου που δεν είναι άλλος από την ευτυχία σου που βούλιαζε αβοήθητη και μόνη στο ποτάμι των δακρύων σου...Μέσα σε κεινα τα υποτιθέμενα λάθη... Που κανείς δεν ξέρει αν ήταν όντως λάθη...Και ο μόνος τρόπος να το μάθεις είναι να μπεις μέσα σε αυτό, να γράψεις την σκέψη σου να παραθέσεις το κορμί σου, την ζωή σου, την ψυχή σου, την ύπαρξη σου όλη...Και να μην φοβηθείς να τσαλακωθείς...Να τσαλακωθείς όπως θα τσαλακώσεις το χαρτί που έγραψες πάνω όλα όσα ήθελες...Και ύστερα να το μετανιώσεις...Να το εκτιμήσεις...Να εκτιμήσεις και εσένα...Να εκτιμήσεις εσένα...