Οδηγώντας στην πόλη, τα φώτα χαμηλώνουν τη λάμψη τους

Οι γραμμές του οδοστρώματος θολώνουν τη χάραξή τους

Τα όρια στενεύουν ανάμεσα στο χώρο και το χρόνο

Άλλοτε νιώθεις να σέρνεσαι στα υπόγεια νερά του δρόμου

Άλλοτε πάλι νιώθεις να γλιστράς γοργά πάνω στην άσφαλτο

Πάντα, όμως, κόβεις με μια αστραφτερή ματιά την ευθεία

Μια σαϊτιά του βλέμματος αρκεί να σφηνωθεί κόντρα στον άνεμο

Αρκεί να σου δείξει τη διαδρομή ώστε να πάρεις φόρα

Να απλωθείς πάνω από την πόλη σαν αστρόσκονη

Υψωμένος  σαν ένα συμπαντικό σύμβολό της που  αιωρείται σαν σκιά       

Να γίνεις ένας μοναχικός επαναστάτης για ό,τι ονειρεύεσαι

Να ξεβράσεις από μέσα σου τη φύση του αρρωστημένου, βιτσιόζου Αννίβα

Να μετουσιωθείς σ’ έναν ερωτικό οραματιστή για ό,τι αναζητάς