Τη Δευτέρα βρήκα έναν παλιό φίλο και κάτσαμε να πιούμε έναν καφέ. Φεύγοντας μου είπε "Να τα ξαναπούμε, τα Εξάρχεια είναι μικρά"... Ήταν σαν αυτό το "τα λέμε" που ακούς και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Σήμερα το μεσημέρι τον πέτυχα λίγο κάτω από το εκκλησάκι των Αγ.Αναργύρων και... ξαναήπιαμε καφέ. Λέγαμε τα νέα μας... Αυτός ιδιοκτήτης ενός μικρού μπαρ πλέον, εγώ... αυτό που έγινα τέλος πάντων, "δασκάλα" που λέει κι αυτός. Τον έπιασαν οι ανησυχίες του. "Και τι κάνουμε;" μου λέει... "Μήπως γίναμε γιάπηδες;" "Γιάπηδες, όχι, δε γίναμε..." του απαντάω πολύ σίγουρη. "Δε γίναμε; Εγώ είμαι αφεντικό ρε Χαρά... Κι εσύ μιλάς σε συνέδρια και ο κόσμος μας σέβεται." μου λέει μες στο άγχος της προδοσίας των οραμάτων του. "Εσύ αφεντικό δεν έγινες... Για να γίνεις αφεντικό, χρειάζεσαι και υπαλλήλους... Εγώ μιλάω σε συνέδρια με σκισμένα μπλουτζίν και ολστάρ, νομίζω το χουμε". Δεν κατάφερα να τον κάνω να νιώσει καλύτερα. Όταν στον άνθρωπο καρφωθεί μία ενοχική ιδέα, είναι ικανός να αυτοκαταστραφεί για να την επιβεβαιώσει. Την άλλη Δευτέρα θα πάω από το μπαράκι του... Να δείτε που θα έχει προσλάβει υπάλληλο...