Αν με ρώταγες πριν έξι μήνες, θα σου έλεγα ότι θα ήμουν αλλού... Εντελώς αλλού... Σε μία παγωμένη χώρα ίσως... Σκυμμένη πάνω από τα βιβλία μου ως συνήθως, σε μια προσπάθεια να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να διαβάσω εκείνο το ρημάδι που μου έκανες δώρο τα Χριστούγεννα... Φορτισμένη από την ανάγκη να επιλέξω ανάμεσα στο να ζούμε σε απόσταση και στο να ζω σε μία πόλη, που πλέον δεν αντέχω (Ω Αθήνα...). 

Αν με ρώταγες χθες; Ναι, ήμουν εδώ... Με ένα τεράστιο μπολ μακαρόνια με την πιο καυτερή σάλτσα που έχω φτιάξει ποτέ μου και με ένα κουτάκι capcakes στο ψυγείο, για το οποίο, αναγκάστηκες να γυρίσεις σπίτι μία ολόκληρη ώρα αργότερα για να φέρεις. Και όχι τίποτα άλλο... Έφαγα μόνο ένα τρομάρα μου. Γιατί έφαγα μόνο ένα; Πού πήγε η παλιά ανάγκη για ζάχαρη; Αυτή που είχα μέχρι τα 17 μου; Από τότε... Και ο καφές σκέτος και τα γλυκά δε με συγκινούσαν καθόλου και όλα ανάποδα!!! Το διάβασα το βιβλίο! "Ύστερος αστικός κόσμος"...  για να "ξεβολευτώ", όπως είχες πει τότε... Έκοψα το κάπνισμα για 94829572η φορά... Έκοψα το αλκοόλ για... πρώτη φορά... Και να 'μαι κάπου εδώ... Με ένα ζωγραφισμένο χαμόγελο στο πρόσωπό μου και μία Χαρά που την έχει δει ξαφνικά χαρωπή νοικοκυρά, στα 29 της... Και τώρα; Τώρα θα ξεβολευτούμε για τα καλά μωρό μου... Αλλά τουλάχιστον βρήκα λύση στο πρόβλημά μου... Δε θα ζούμε σε απόσταση και επιτέλους φεύγουμε από την Αθήνα... μαζί αυτήν τη φορά... Για να δούμε... Έμεινε κανένα capcake;