Άνοιξα που λες του χρόνου το ντουλάπι…
Βρήκα μέσα έναν ξανθό τον χαρούμενο χωριάτη.

Έναν τρελό δαίμονα με του νερού το φόβο.
Ένα ποντίκι κι ένα σκυλί ασυνήθιστη παρέα.

Ιππότες με ξύλινα σπαθιά και τρύπες στην κιθάρα.
Βρήκα πολλά ακόμα…

Ένα σιδερένιο όνομα που ζητούσε λίγη αγάπη.
Γρήγορο καβαλάρη με σκιά αργή.

Ένα φοβητσιάρη που φαντάσματα κυνηγούσε.
Μα κι άλλα βρήκα εκεί μέσα…

Ένα παιδί που ήθελε τον κόσμο να κατακτήσει.
Ένα μαύρο ράσο κι ένα θυμιατό, ένα ρολόι σταματημένο.
Κάποια που στη ψυχή της μ’είχε βάλει.
Κι άλλη μια που κρύωνε και με καύσωνα ακόμα…