Έλα λοιπόν πιάσε το χέρι μου, πάμε μαζί – άξιζε την αναμονή.

 Τόσα χρόνια μόνος μα επιτέλους ήρθες.

 Χρώμα απέκτησε η μέρα, νιώθω τώρα δυνατός – ένας άλλος εαυτός.

 Από τότε που στη ζωή μου μπήκες.

 Και βλέπω πλέον καθαρά, το πέπλο έχω πετάξει – έχω αλλάξει.

 Μάλλον το κλειδί μου βρήκες.

 Πιάσε το χέρι μου λοιπόν, μείνε εδώ μαζί μου – άκου τη φωνή μου.

 Τραγούδι δίχως ρίμες…

Πριν σε βρω χαμένος στο σκοτάδι – ακατέργαστο πετράδι.

 Ωχρός απ’τις ευθύνες.

 Τώρα πια ξαναγεννήθηκα και φεύγω μακριά του – έξω απ’τη σκιά του.

 Διαγράφω μνήμες.

 Ελεύθερος πια, έσπασα τα δεσμά μου – σημαδεύω τα όνειρά μου.

 Καινούργιες ελπίδες.

 Χαμογελάω στο εγώ μου – πολεμώ για το καλό μου.

 Μακριά απ’τις σειρήνες…

 Γι’αυτό μη φύγεις απ’τη ζωή μου – μείνε μαζί μου δύναμη να παίρνω από’σένα,

 κι αν είναι τ’όνειρο βαρύ – μεγάλη η διαδρομή μη φοβηθείς ν’αντέξεις.

 Γιατί σε θέλω πάντα εδώ κοντά – βαρέθηκα πια να ζω με τον κανένα,

 υπάρχω τώρα εδώ – μακριά απ’τ’οχυρό που φτιάξανε οι λέξεις.

 Έφτασε λοιπόν η στιγμή, να κάνω μια νέα αρχή.

 Τα όνειρα περιμένουν.

 Και θα’μαστε δίπλα στη ζωή, πάντα εγώ κι εσύ.

 Όσα κι αν μας μένουν.

 Δρόμος δύσβατος μα δε φοβάμαι κανένα, έχω εσένα.

 Τα λόγια τους σωπαίνουν.

 Πίστεψα σε’μένα, τα φτερά μου ανοιγμένα.

 Την λύτρωση προσμένουν…