Και να, εκεί που νόμιζες ότι όλα είναι μαύρα, ανάβει ένα φως. Τρεις αριθμοί, ένας όροφος πιο πάνω. Κάθε πρωί λόγος για να ξεκινήσεις, κάθε βράδυ αιτία προσμονής. Η ζωή ξαφνικά αποκτά νόημα, χρώμα. Φοράς το πιο ωραίο σου χαμόγελο και ξεκινάς.

“Θα είναι εκεί;” αναρωτιέσαι. Ανεβαίνεις τα σκαλιά. Κάθε σκαλί αυξάνει το άγχος. Σαν μικρό παιδάκι, πρώτη μέρα στο σχολείο. Έφτασες. Προχωράς προς τα’κει. Τα πόδια σου τρέμουν. Περνάς την πόρτα…

“Καλημέρα”.

Ξαφνικά, όλα σβήνουν. Το δωμάτιο μικραίνει. Χωράει μόνο δυο άτομα. Σκύβεις στο παρουσιολόγιο και κάνεις μια μουντζούρα. Δεν είναι η υπογραφή σου αυτή και το ξέρεις. Ένα φευγαλέο βλέμμα και φεύγεις. Αύριο πάλι. Πως ανυπομονείς γι’αυτό το αύριο…

Ολόκληρη η ζωή σου σε μια ώρα. Της τα’πες όλα σε μια ώρα…