Δύο γυναίκες με κατέστρεψαν, μου φέρθηκαν σαν σκυλί... τις χειρότερες μου στιγμές... σαν σκουπίδι... Μικρά ανθρωπάκια... ανθρωπόμορφα τέρατα - φταίω. Φταίω γι’αυτο που είμαι... φταίνε γιατί μου φέρθηκαν σαν τίποτα... Αυτό που νιώθω κι εγώ για μένα... Τίποτα. Δεν υπάρχουν αγάπες, συναισθήματα, τίποτα και μου το διδάξανε καλά. Πολύ καλά. Μου’μαθαν πως δεν έχω δικαίωμα να ζω. Και μου το’μαθαν με τον χειρότερο τρόπο. Και τώρα εδώ μόνος στο τίποτα με χάπια προσπαθώ να "ζήσω"...

Μα δεν είναι μόνο αυτό. Το μυαλό μου δεν με υπακούει. Προσπαθώ να το αδειάσω, να ξεφύγω από τις αναμνήσεις αλλά όχι… Είναι εκεί και με κοιτάνε. Γελάνε μαζί μου. Με περιφρονούν…

Κοιτάω στον καθρέφτη. Βλέπω ένα πρόσωπο. Δεν το αναγνωρίζω. Πάλι κομμάτια είμαι – μα δεν με νοιάζει.

Καταστρέφομαι μέρα με τη μέρα. Έχω καταντήσει σκιά. Πρέπει να βγω έξω, οι τοίχοι κλείνουν απειλητικά γύρω μου. Βγαίνω στο δρόμο και τρέχω μα δεν έχω που να πάω. Κάθε μέρα η ίδια διαδρομή – λες και θ’αλλάξει κάτι… Πατάω εκεί που πάτησε, κοιτώ εκεί που κοιτούσε.

Όλα γύρω γιορτινά – τι ειρωνεία…

Στίχοι: Ερκάν Κιουρτ - Δημήτρης Μπονόβας