Η ζωή είναι ένα υπέροχο στρογγυλό βότσαλο.

Η ζωή ε'ιναι ένα υπέροχο στρογγυλό βότσαλο με εκτυφλωτικό λευκό φως (ή μήπως άσπρο;), δίπλα σε μια πρασινοήσυχη λίμνη κυκλωμένη από πρασινάδα και βουνά. Ίσως όμως αυτό το "κυκλωμένη" να είναι μια υπερβολή του συγγραφέος ή του αναγνώστη, καθώς αν έχεις την όρεξη να κοιτάξεις πραγματικά όλογυρα τότε θα δεις πως σε κάποιο σημείο τα βουνά δεν σμίγουν και δημιουργούν ένα μονοπάτι αρκετά φαρδύ (τόσο που να μη θεωρείτε πια μονοπάτι). Αυτό όμως δεν είναι κάτι που έχει και ιδιαίτερη σημασία γιατί ακόμα και αν δούμε τι υπάρχει σαν συνέχεια αυτού του μονοπατιού θα είναι άσχετο με το μικρό συνοθύλευμα λέξεων που μόλις άρχισε να δέχετα, πάντα όμως με αυστηρό έλεγχο, καινούργια μέλη.
Η μάζωξη αυτή έχει να κάνει με έναν απλό παραλληλισμό, που καλό θα ήταν να δίνεται σαν άσκηση σε όλα τα παιδιά (μικρά και μεγαλύτερα από μεγάλα). ("άσκηση" αυτή η λεξούλα ήθελε πολύ να μπει σε αυτή την παρέα και αφού στρογγύλεψε αρκετά, έβγαλε από πάνω της αυτό το γωνιώδες κεφαλαίο Α που φοράει σε επίσημες τελετές και έγινε δεκτή με ένα χαμόγελο του συγγραφέα και κάποια παράπονα από κάποιες άλλες πιο τεμπέλικες λέξεις που πρόλαβαν να μπουν εξ αρχής. Θα μπορούσαμε να πούμε ποιές, αλλά δεν είμαστε μαρτυριάριδες.)

Αυτό το βότσαλο μπορείς να πάρεις χρώμα και να το βάψεις χρησιμοποιόντας πινέλα ή να βουτήξεις τα δάχτυλά σου στην μπογιά και να ζωγραφίσεις με μπόλικο πάθος και χρώμα.

Μπορείς να πάρεις κάρβουνο και να σχεδιάσεις, όμορφες ή άσχημες, μαυρόασπρες εικόνες.

Μπορείς αν θέλεις να το πετάξεις στον αέρα για να γευτεί την ταχύτητα και την δύναμη, ίσως ίσως και τον φόβο και να το ξαναπιάσεις. μ\Μπορείς να επαναλάβεις το τελευταίο μέχρι να σου γλιστρήσει και να προσγειωθεί απότομα και άσχημα σε ποιός ξέρει τι έδαφος.

Μπορείς να το ρίξεις (αυτή η λέξη ξέφυγε απ τον έλεγχο λόγω απροσεξίας των φρουρών.) στην λίμνη με δεξιοτεχνία χρησιμοποιόντας την σωστή γωνία, τα φάλτσα, την ανάλογη ταχύτητα, το σωστό ύψος, την στάση του σώματος, και ιδιαίτερα το σπάσιμο της μέσης για να κάνει χαριτωμένες αναπηδήσεις πριν τελικά βυθιστεί. να κάνει γκελ!!

Μπορείς απλά να το πετάξεις στην λίμνη με μια όμορφη(;) καμπύλη για να ακούσεις το "σπλάτς" και να σχηματιστούν κάποια κύμματα στην λίμνη που η μοίρα τους είναι (όπως με όλα τα κύμματα άλλωστε) να εκτονωθούν και να λησμονηθούν.

Μπορείς να βουτήξεις για να το ξαναπιάσεις και να συνεχίσεις, το έργο σου όμως θα έχει γίνει ήδη δύσκολο· που να βρεις ένα βότσαλο στον βυθό μιας πρασινοήσυχης λίμνης που δεν ξέρεις για αυτή ούτε το βάθος της και πόσο μάλλον που δεν ξέρεις καν αν μπορείς να κολυμπήσεις;

Μπορείς να το ρίξεις πάνω σε άλλες πέτρες για να γευτεις την γλύκα του ήχου ή την χαρά του να πληγώνεις και να κοιτάξεις ύστερα με χαρά ή με κατήφεια τα σημάδια που έφτιαξες στις πέτρες και το βότσαλο.

Μπορείς να το σπάσεις.

Μπορείς να το κάνεις σκόνη.

Μπορείς να χαράξεις σχήματα ή νοήματα στον μαλακό φλοιό των δέντρων, ή να πληγώσεις τα λουλούδια επειδή (καταβάθος) είσαι ακόμα παιδί και δεν ξέρεις τι να την κάνεις την ομορφια.

Μπορείς να το κρατήσεις στα χέρια σου καθισμένος σε μια πέτρα και να το κοιτάς σαν το μεγαλύτερο θαυμα ολάκερου του σύμπαντος. Μπορεί να μείνεις έτσι ακίνητος.

Μπορείς να το βάλες στην τσέπη σου και να το κρατήσεις εκεί για να το ασφαλίσεις ("ασφαλίσεις "μα πόσα πρόσωπα φόρεσε αυτή η λέξη και ήρθε στο πάρτυ μας;)

Μπορείς να παίξεις μαζί του. Μπορείς να φτιάξεις παιχνίδια μαζί του όπως το κουτσό (καθώς κοιτώ αυτή την λέξη βλέπω πόσο απότομα τελειώνει, μοιάζει σαν μια ευθεία που τελειώνει σε γκρεμό, σαν κάτι να της λείπει για να ολοκληρωθεί. Ένα μπαστούνι ίσως, ένα μπαστούνι για άτομα με ανικανότητα στους συναισθηματικούς περίπατους να ήταν ότι πρέπει.)

Μπορείς να κάνεις ότι Θέλεις (πόση κοφτερή ομορφιά σχηματίζουν αυτές οι λέξεις, και τι πληθωρικό τούτο το "Θήτα"!!) με αυτό το βότσαλο.
Είναι δικό σου.

Είναι μοναδικό, δεν ανήκει ταυτόχρονα σε κανέναν άλλον.

Και είσαι εσύ και μόνο εσύ υπέυθυνος (δεν είναι ξενέρωτη, αφήστε την να μπει, ακούστηκε η αυστηρή ευφυής φωνή του υπασπιστή, και ο μεγάλος χάρηκε για την διορατικότητα του υφιστάμενου του) για ότι του συμβεί, για ότι περάσει και για το που θα καταλήξει.

Να θυμάσαι μόνο· πως αυτό το βότσαλο είναι μόνο ένα. Δεν σου δίνεται δεύτερο και πως δεν μπορείς να το μεγαλώσεις.

Υπάρχει μαγεία σε αυτό το βότσαλο και σε αυτό το σκηνικό που το (περι)τριγυρίζει, αρκεί να τη δεις. Για αυτό το τελευταίο, το να "τη δεις", θα χρειαστεί μονάχα να σταθείς με ένταση στα δυό σου πόδια και να κοιτάξεις με πάθος(αν κάπνιζε αυτή η λέξη θα διάλεγε prince μαλακό) και ανεμελιά.

Υ.Γ. Υπομονή στα δελφίνια εύχομαι.