Σε μια πόλη που, με ματώνει

σε μια αγάπη που, με πονά,

ήσουν δωσμένη ψυχή μου όλη

γι’ αυτό ο πόνος, δεν μου περνά.

Σαν  αγκάθι εκείνη η  αγάπη,

αγκυλώνει κι’ ανησυχώ

και, στην πόλη που, με πληγώνει

πέτρα ρίχνω  κι’ όμως, γυρνώ.

Χρόνε αλήθεια  γοργά που παίρνεις

τα όνειρα μας τα παιδικά

λίγο πίσω γιατί, δε φέρνεις

τα όσα ωραία κι’  αληθινά

τότε, που έδειχνε η  πόλη

όμορφη πάντα και, γιορτινή

και η αγάπη, σαν περιβόλι

 γνήσια ήταν, αυθεντική.

Αναμνήσεις  αγαπημένες

τόσο οικείες  και, μακρινές

οίκτο, για δείξτε, στις πονεμένες

μες το μυαλό μου, μαύρες σκιές.

Και, εάν  η πόλη με παρασέρνει,

 σε μια αγάπη π' αδιαφορεί

χρόνια τα πρώτα, στο νου μου φέρνει

ωστόσο δάκρυ, δεν ωφελεί.