Στο ματωμένο σου μανδύα

συγκλονισμένοι προσπαθούμε

…Ειρήνη , μ’ αφορμή τη  λύπη

τον παρονομαστή να βρούμε.

Είναι αποτρόπαια η  πράξη

κι’  έναυσμα,  απαίσιο  ορίζει

καθώς  το πρόσχημα  απαλείφει

στρατούς,  για  αντίποινα ν’ οπλίζει.

Θρηνούν, μεσίστιες σημαίες,

στη παγωνιά έρημων δρόμων

όπου,  των όπλων μαύρη κάννη

στέκει  γεμάτη  επί ώμων

σκορπώντας,  ρίγη  ανατριχίλας

μα και,  γροθιά υπερυψωμένη

σ’ όποιον θαρρεί, θα επιβάλλει

της  ζούγκλας  νόμους  η  επιμένει

άφρων,  σ’ αλόγιστες  ιδέες

μ’   άκρατο  παραλογισμό  

ότι,  έχει  ευθύνη να  γνωρίζει  

χορούς  θανάτου  προτού  σύρει

η  φρίκη,  στην οργή  αναθέτει

ποινή θυμού  που καθορίζει,

πως,  μετατρέπεται το  δίκιο,

    σε  νεκρική,  λεπτού σιγή.