Παντού και πάντα ένα γιατί.

Γιατί σ’εμένα; Γιατί τόσο νωρίς; Γιατί;

Μάλλον ήταν ο δρόμος. Ο μόνος δρόμος. Ο δρόμος προς τον ουρανό...

Εδώ ψηλά, όλα σου φαίνονται μικρά, ασήμαντα.

Άλλωστε, τα όνειρα πετάνε. Πετάνε με τρελές ταχύτητες, χωρίς νόμους. Χωρίς κανόνες.

Σ’έναν επιθυμητό γαλαξία όπου είσαι ότι θες. Κάνεις ότι θες.

Ουτοπία ε; Όχι, όνειρο...

Πολλές φορές νιώθω την ανάγκη να σπάσω τα όρια, να περάσω σύνορα. Σύνορα του μυαλού, της φαντασίας μου.

Και το καταφέρνω. Πετάω...