Σε θεωρούσα συντροφιά,

σε  νόμιζα, για ..φίλο

συχνά  αναρωτιόμουνα

εγώ, τι θα απογίνω,

σαν λείψεις απ’ τα χείλη μου

και, η φωτιά σου σβήσει

υπάρχει κάτι ισάξιο

να, σ’ αντικαταστήσει?

Στη κάπνα σου νωχελικά

έπλεκα  τ’ όνειρα μου

θαρρώντας  ότι  έπαιρνα

από σένα τα φτερά μου,

μ’ άσπονδε φίλε, στο μυαλό

έριχνες  σκοτοδίνη

αρρώστια, μες  τα σωθικά,

με πίσσα,  νικοτίνη.

Ωστόσο, δηλητήριο

αν ήσουν και, φαρμάκι

ναρκωτικό, στη σκέψη μου

διαρκώς, για να τη θέλγει

ποτέ, δε σου αντιστάθηκα

πικρό μου ..φιλαράκι

αφήνοντας τη μπόχα σου

το νου, να κυριεύει.

Γιατί, ήσουνα το  πάθος  μου

κι’ αρνιόμουνα το λάθος μου

καθώς, σε καλοπλήρωνα

ως  μάγκικη συνήθεια

μα, στη δική μου πρόφαση

εσύ, σαν ανταπόδοση

έγδερνες , με το βήχα σου

τα  πονεμένα  στήθια…

Ευτύχημα που η λογική

θες σοβαρά η αστεία

μου έθεσε  ερωτήματα

αξίζει αυτή  η φίλια

οπότε, βρήκα δύναμη

απόφαση να πάρω

απ’ το μυαλό μου τ’ άρρωστο

ευθύς να, σ’ αποβάλλω..

Τραβάω φρένο, έφτασε ώρα

πριν, με ξαπλώσεις, σε νεκροφόρα

αδειάζω του όπλο σου το γεμιστήρα

πετώ  πακέτο και, αναπτήρα

κι’ όσο, για τη φιλία σου,

στα αζήτητα, θα βάλω

γιατί, ρε .. παλιοτσίγαρο, 

δε σε γουστάρω, άλλο…!