Αγάπη μόνο εσύ

μπορείς να διαφεντεύεις,

τα πάθη στις καρδιές

μονάχη,  κυβερνάς

γλυκά, στη σκέψη

όταν ταξιδεύεις

κάθε αντίσταση,

σαν μέταλλο λυγάς.

Μπορεί αδύναμη

να κλαίς να ικετεύεις

να μοιάζει ο πόνος σου

αγιάτρευτος, βουβός

μα, σαν θυμώνεις

ξέρεις να παιδεύεις,

γίνεσαι τύραννος

αβάστακτος, σκληρός.

Την ίδια τη στιγμή

που εύνοια μας χαρίζεις

ζήλεια  ανυπόφορη

την ίδια μας κερνάς,

το αγγελικό σου

κρύβεις  προσωπείο

    άγριο θηρίο,

γίνεσαι και, πολεμάς.

Ντύνεις, με όνειρα

την άχαρη ζωή μας,

όπου εμφανίζεσαι

επικρατεί γιορτή,

πληγή σαν γίνεις

όμως, στη καρδιά μας

χέρια  …οπλίζεις, 

με ανείπωτη οργή.

Κάθε σου άγγιγμα,

προσφέρει τη γαλήνη

απλώνει εκχύλισμα,

σπάνιας ευωδιάς

σημάδια ωστόσο,

πάνω μας αφήνει

γιατί αγάπη και,

αγκάθια κουβαλάς.