Δίνουμε μάχες, επικές,

εγώ κι’ ο χρόνος

καθώς, παλεύουμε διαρκώς

και, επιμόνως

σε, μια προσπάθεια

κάθε ένας να νικήσει

στου αλλουνού τη τακτική

μην υποκύψει.

Όμως, παρά τη τεχνική

μου ευελιξία

χάνω, στο πόντο τη σκληρή

μονομαχία

έτσι,  πρωί,  απομεσήμερο

η βράδυ

μου ζωγραφίζει  κι’ άλλο,

επώδυνο σημάδι.

Γι’ αυτό  οι νίκες και, των δυο

σαν μετρηθούνε

του χρόνου, αμέτρητες σαφώς,

υπερτερούνε

εμένα πύρρειες , σαν

τη στημένη φάση

όπου, τον κέρδισα απλώς,

για να γελάσει!