Θυμάσαι εκείνο το σκαρί
που πέρναγε στο βάθος?

Το κύμα που μας έφτασε
δικό του ήταν λάθος!
Καθώς, στα δυο τη θάλασσα
έκοψε να περάσει
κι’ εκείνη τη ζαλάδα της,
βγήκε να μας ξεβράσει…

Εδώ, στα πόδια μας μπροστά
γεμάτη αφρούς και πόνο
μα δάκρυα,  αναστεναγμούς
πήρε ξοπίσω μόνο
όταν, χτυπώντας  τις ακτές
καλά να γίνει μήπως,
βρέθηκε αντιμέτωπη
με σκουπιδιών μας, τείχος..

Έτσι, γυρίζει στα βαθιά
πιότερο αρρωστημένη
δίχως να είναι σίγουρη
το τι, την περιμένει
αφού ακούει απ’ το βυθό
να την καλούν, αλήθεια…
Μητέρα τρέξε, σώσε μας,
χρειαζόμαστε  βοήθεια…

Είναι η ζωή που χάνεται,
στα βάθη της και σβήνει
όπου η ανθρώπινη βρωμιά
ελπίδες, δεν αφήνει
ότι, μπορούνε οι πληγές
να γιάνουν του πλανήτη,
με τέτοιο  ενοικιαστή
 άμυαλο και, αγύρτη!