Σάββατο, Κυριακή Ξημέρωμα, για την ακρίβεια.

Πρωταπριλιά... Τοπική, Εθνική Επέτειος στην Κύπρο. Για αυτό, θα γράψω αύριο ή αργότερα.

Προς το παρόν, θα σας καληνυχτίσω με ένα αγαπημένο μου τραγούδι του Δημήτρη Λάγιου. Ναι, μάλλον σας έχω καληνυχτίσει πολλές φορές με τα τραγούδια του, είναι όμως γνήσια και, πιστεύω, μιλάνε σε όλους μας.

Το συγκεκριμένο, ερμηνεύτηκε από τους Κατσιμιχαίους. Μπορεί και μόνο από τον Χάρη. Δεν είμαι σίγουρη...

ΝΑ ΚΛΑΙΣ

Πώς να βγω από ένα κύκλο μαύρο
που ’χει τη ζωή μου χρωματίσει;
Στο βυθό με παίρνει και στη δύση,
δε μ’ αφήνει την τροχιά μου νά ’βρω.

Να κλαις πάνω στη σάρκα μου
και να ρωτάς τα μάτια μου
γιατί τα λάθη είναι πολλά
κι ο πόνος κλαίει σιωπηλά,
να ρωτάς.

Αχ, κι αυτή η νύχτα πώς με σφίγγει,
μπαίνω στο παιχνίδι της με ρίσκο.
Σε καλώ να ’ρθείς, μα δε σε βρίσκω
κι η κραυγή μου σπάει το λαρύγγι.

Πώς να βγω απ’ αυτή την αγωνία;
Μοιάζει να με κυνηγάνε τρένα.
Σκόρπια χρόνια, γυαλιά σπασμένα,
βαφτισμένα στην παρανομία.

Καλό σας ξημέρωμα...

Φιλιά...