Θάλασσα τόσα πρόβατα,

που τα ‘χεις φυλαγμένα

κι’ έρχονται κατά …κύματα

μιλιούνια, προς εμένα?

Ξωπίσω οι αγέρηδες

λες κι’ είναι τσελιγκάδες

σφυρίζουν να στοιχίζονται,

σ’ αμέτρητες αράδες.

Εκείνα τα κακόμοιρα,

στο αγκομαχητό τους

αλαφιασμένα αφήνουνε

αφρούς απ’ το κακό τους

ενώ, μες τη τρεχάλα τους

το ένα, στ’ άλλο βάλλει

τρικλοποδιές και το μικρό

θαρρείς, παίρνει κεφάλι.

Λεφούσια  ατελείωτα,

κοπάδια μυριάδες

τόσα, που και στο μέτρημα

χάνονται οι αράδες

και σκέφτομαι, άραγε μαντριά

 πόσα έχεις? Τα χωρούνε,

σαν επιστρέφουνε πουρνό,

για να ξεκουραστούνε?