Η απάντηση μου στο παιχνίδι της Γιώτας μας με τις 13 λέξεις .

"

Από μικρό κορίτσι, έπεφτε στην κόλαση του πασχαλινού καθαρίσματος με το ξημέρωμα της Μεγάλης Δευτέρας. ’ρχιζαν τα πάθη του Κυρίου, μα για αυτήν φαινότανε η όλη Εβδομάδα των Παθών σαν ένα παραμύθι, από τα πολλά που της έλεγε η γιαγιά της. Η διαίσθηση της έλεγε, πως μάλλον το συγκεκριμένο παραμύθι που διαρκούσε μια ολόκληρη βδομάδα, να ήτανε μια ιστορία κοντά στην πραγματική ζωή. Σε αυτήν που την περίμενε σύντομα ίσως.

Αν ένας επαναπροσδιορισμός δινότανε, για τη φάση στην οποία βρισκότανε, μπορούσε να την χαρακτηρίσει «ακόμα παιδί». Μα στα δεκαέξι της, σίγουρα δεν ένιωθε μικρή. Είχε ζήσει  τις πρώτες όμορφες συγκινήσεις της νιότης. Ένας συμμαθητής της, όχι εντελώς αδιάφορος, την είχε πάρει τηλέφωνο και έτσι, βγήκε το πρώτο της ραντεβού, υπό την «απειλητική» προειδοποίηση της μητέρα της.

-          Με το νου σου! Σου έχω εμπιστοσύνη. Καλά να περάσεις.

Στο σινεμά, την περίμενε μ’ ένα λευκό τριαντάφυλλο. Δεν βγάλανε τσιμουδιά. Κιχ. Είδανε ολόκληρη την ταινία, αμίλητοι. Ακίνητοι. Ένιωθε την ανάσα του δίπλα της, βαριά. Και το τριαντάφυλλο, όλο γλιστρούσε στο ιδρωμένο από την αγωνία χέρι της. Τι γλιστρούσε δηλαδή; Κανονική τσουλήθρα έκανε.

Λίγο πριν τους τίτλους τέλους, λίγο πριν ανάψει πάλι το φως, της έσκασε ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. Η γεύση του; μαστίχα Χίου.

Ναι, ακόμα και σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, που ξαναδιάβασε το εφηβικό της ημερολόγιο, ένιωσε να λιώνει στον ουρανίσκο, μαστίχα Χίου. Χαμογέλασε. Απίστευτο, πως με τη Μεγάλη Βδομάδα, άρχιζε για αυτήν το μαρτύριο του διαζυγίου.

Κυριακή των Βαϊων, βρήκε ένα χαρτάκι στις τσέπες του παντελονιού του. Εντελώς τυχαία, και ας ένιωθε πως εδώ και καιρό την δούλευε ψιλό γαζί. Του ζήτησε εξηγήσεις.

-          Πάλι γκρινιάζεις για τα άπλυτα μου; Εντάξει, ξέχασα ένα χαρτί, και τι έγινε δηλαδή;

-          Βρήκα αυτό. Από ποιαν είναι;

-          Πολύ φοβάμαι, αγάπη μου, ό,τι η ζήλεια σου δεν έχει πια όρια.

-          Πολύ φοβάμαι αγάπη μου, ότι η αναισθησία σου δεν έχει όρια.

-          Τι φωνάζεις έτσι; Τρελή είσαι; Σκέψου τα παιδιά.

-          Ίσως να  είμαι και κτητική και ζηλιάρα και γκρινιάρα. Τρελή όμως δεν είμαι.

Δεν θυμότανε τίποτα περισσότερο. Είχε επικρατήσει σιωπή ενώ ετοίμαζε τη βαλίτσα του για να φύγει. Χωρίς να φιλήσει τα παιδιά, έστω για καληνύχτα.

Ένα μικρό, σκληρό δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της. Όπως ακριβώς κυλάει και ο πικρός χυμός στον κορμό. Αργά. Πριν τον μετατρέψει κάποιος σε γλυκιά μαστίχα.

"

Οι 13 μου λέξεις, είναι... Χυμός, αερικό, τραλαλά, γάτα, αγγείο, μυστικό, κρίνος, χαλί, μωβ, θάλασσα,κείμενο, γλυπτό, αναισθησία.

Και όποιος θέλει ας παίξει!!! Μόνο να μας το πείτε, εδώ στα σχόλια.

Φιλούθκια!