Κι αν ζει η ψυχή στα όνειρα,
κυλά το φως στις φλέβες,
νεκρή η αγκάλη κείτεται
τούτες τις κρύες μέρες.

Κι αν σου φωνάζει η σιωπή,
ανθίζει η γη στα μάτια,
συντρίμμια πλέον οι καρδιές
τα αισθήματα κομμάτια.

Σε μια ζωή που ξέφυγε
της αρετής το δρόμο,
πως θες γι’αγάπη να μιλώ
σαν ζω με τόσο πόνο;

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

………………………………………

Όχι, ψυχή μου, μη χαθείς!
Σήκω, και κοίτα ουρανό!
Σε τέλματα ανοιχτής πληγής,
μία καρδιά στο κόκκινο!

Ένα φιλί και μια αγκαλιά
και μια ματιά αγγελική,
ζεστή στοργή και προσφορά
και παρουσία θεϊκή.

Κάθε ανθισμένο πρωινό,
μικρές χαρές και οι λυγμοί,
ένα άγγιγμα αληθινό,
και σβήνουν όλοι οι πόνοι.

Μες στις σκιές του πρωινού,
θα βρεις ν’ ανθίζουν κρίνα.
Και στην ηχώ του κόσμου,
τα δάκρυα… κι εκείνα,…

ξεπλένουνε κάθε ντροπή
και επουλώνουν τις πληγές.
Μια μουσική στη σιωπή!
Δες την καρδιά σου, έψαξες;

Όταν θα κλαίει η ψυχή,
κάντο όνειρο- μαγνήτη.
Άρχισε να αγαπάς εσύ,
με μια φωτιά ζεστή- καυτή!

Αγάπα, αγάπα, δυνατά,
Με μια γλυκιά αναταραχή!
Να το φωνάζεις στα βουνά,
«Ποτέ δε σβήνει η Αγάπη!»

Copyright © Πόλυ Μίλτου