Είναι τα όνειρα που έκανες,
ξέπνοα θηρία.
Οι λέξεις που δεν είπες,
χαμένες στη σιωπή.
Είναι οι αναμνήσεις σου,
φθαρμένη νοσταλγία.
Είναι τα βράδια που έρχονται
κρύα, χωρίς ζωή.

Είναι κι εκείνο το είδωλο
που βλέπεις στο καθρέπτη,
να σε κοιτάει κατάματα
πνιγμένο στα “γιατί”.
Και οι επιθυμίες σου
που ζουν σε κάθε σκέψη,
είν’τα κρυφά σου οράματα,
μια τρύπια προσευχή.
........................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας