Πορτοκαλί, κόκκινο και ροζ πίσω από το μουντό γκρι του ελαφρώς συννεφιασμένου ουρανού.

Μια όμορφη μέρα σιγά-σιγά μας αφήνει, έχοντας φυτέψει στις αναμνήσεις μας άλλη μια εικόνα της παρέας. Και στην καρδιά μας όλα όσα δεν φαίνονται σε μια φωτογραφία στο γεφυράκι πάνω από την Μ. Αλεξάνδρου στο Μακεδονία Παλλάς.

Αναμνήσεις. Αυτή η παραλία είναι γεμάτη αναμνήσεις. Από την πρώτη σχέση (κάπου εκεί δεν έμενε;), από μια φίλη που μετακόμισε, από έναν περίπατο χέρι-χέρι τον Μάρτιο 3 χρόνια πριν, από ατέλειωτα χιλιόμετρα στην προσπάθεια να καθαρίσει το υγρό μπροστά στα μάτια μετά που έφυγε ξαφνικά, από μια βόλτα με την ‘οικογένεια’ όπου είπε «δεν θέλω να δύσει ο ήλιος και να πείτε πως δεν πρόλαβα να κάνω αυτό που ήθελα».

Ναι, η παραλία και τα ηλιοβασιλέματα ήταν πάντα ξεχωριστά. Πάντα σε κάνουν να ζυγίζεις τα λόγια και τις αποφάσεις σου. Να αναθεωρείς τι είναι όμορφο και τι άσχημο πάνω σου. Να χαράζεις ένα ακόμη μονοπάτι που θες να ακολουθήσεις, αλλά ξέρεις πως την επόμενη φορά που θα βρεθείς στην ίδια θέση θα το βρεις ανώριμο γιατί μεγαλώνεις. Ή γεμάτο χαντάκια στα οποία βαρέθηκες να σκοντάφτεις.

Η ηλικία αλλάζει με κάθε χτύπο της καρδιάς. Μαζί της αλλάζει η διάθεση, οι απόψεις, κάποιες ιδέες, τα αισθήματα. Τα όνειρα δεν αλλάζουν. Λιγοστεύουν. ’λλες φορές μπορεί να μην χωράνε ούτε στην φαντασία γιατί είναι τόσα πολλά. Όμως λιγόστεψαν. ’λλαξαν όνομα. Κάποια αποφάσισαν να αυτο-αποκαλούνται στόχοι και μελλοντικά σχέδια. Ο προσδιορισμός ‘όνειρο’ είναι πολύ ελαφρύς για το περιεχόμενο πλέον. Και δεν είμαστε μικροί.

Κοιτάς την παρέα. Τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες.. Κάποιοι ψυχολόγοι θα ξέρουν να σου απαντήσουν τι κρύβεται πίσω από αυτό. Δεν θα μπορέσουν όμως ποτέ να εξηγήσουν γιατί μέσα σου πονάει κάτι όταν σκέφτεσαι πως κάποιο μέλος της παρέας δεν θα είναι πλέον τόσο κοντά σου σε λίγους μήνες. Και ένα κομμάτι της ζωής σου θα φύγει μαζί του.

Η μαγεία της δύσης του ήλιου. Το χιλιοτραγουδημένο ηλιοβασίλεμα, αυτό που έχει εμπνεύσει ποιητές, καλλιτέχνες, τραγουδοποιούς, ερωτευμένους και κάποιους ονειροπόλους (βιάζεσαι να μπεις στην τελευταία κατηγορία, ε; φοβάσαι να δηλώσεις ερωτευμένος;). Ένα μικρό ταξίδι σε μια περίεργη διάσταση είναι ό, τι προσφέρει, όμως η παρέα με την οποία θα το μοιραστείς το κάνει ξεχωριστό και μοναδικό.

Κλείνοντας τα μάτια εύχεσαι η παρέα να ήταν πιο μικρή. Για την ακρίβεια εσύ και ακόμη ένα άτομο.

«Ε, οκ, δεν είναι και ο έρωτας της ζωής, αλλά και πάλι κάποιες νεράιδες στο στομάχι υπήρξαν.»

«Υπάρχουν.»

«’γνωστο.»

«Μήπως ήταν υπερβολικό εκ μέρους μου…»

«Όχι είπαμε ασπίδες κάτω»

«Αφού δεν έγινε κάτι παράτα τα!»

«Ναι αλλά ευχήθηκες χρόνια πολλά σήμερα..!»

«Πώς τα κατάφερες πάλι έτσι!»

Ένα κούνημα του κεφαλιού σε προσγειώνει στην πραγματικότητα και στη γκρίνια της παρέας για το κρύο. Τα μάτια όμως πέφτουν σε μια γνωστή ξανθιά κόμη και δίπλα της σε ένα ζευγάρι ακόμη πιο γνωστά αντρικά πόδια. Ποιος μίλησε για πραγματικότητα;

Ένα σκούντημα για να φύγει η παρέα από το παγκάκι και τα πόδια χάνονται. Κατά έναν ειρωνικό τρόπο τα μάτια και των δύο μοιράστηκαν το υπέροχο ηλιοβασίλεμα, αλλά όχι δίπλα, όχι μαζί στο ίδιο παγκάκι. Ρωτάς τον από πάνω αν είναι κάποιο σημάδι. Αλλά δεν ξέρεις ακόμη τι σημαίνει. Θα δείξει.

Το ροζ έχει αρχίσει να γίνεται μωβ, τα άλλα χρώματα δίνουν τη θέση τους στο γκρι, οι κορυφογραμμές του Ολύμπου είναι σαν να πήδηξαν από υδατογραφία και ακούγεται το φερμουάρ στα πανωφόρια. Που είναι παρκαρισμένο το αμάξι;