Πριν ένα μήνα δεν ήθελα να γιορτάσω καμιά Ανάσταση. Νήστεψα λιγότερο από κάθε άλλη χρονιά, δεν πήγα σχεδόν καθόλου στην Εκκλησία.

Ένας αρνητισμός και μια τάση για απομόνωση (φοβερά αντίθετο με την κοινωνικότατη φύση μου) με κυρίευαν ως πριν λίγες μέρες.

Ακόμα και το Μεγάλο Σάββατο στην Ανάσταση, που έλεγε ο παπάς το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών…» ο κακός μου εαυτός έλεγε, ναι, ο Χριστός αναστήθηκε. Ο παππούς μου είναι ακόμα δύο μέτρα κάτω από τη γη. Δεν έφταιγαν ούτε οι ορμόνες ούτε η λαμπρατζιά που πραγματικά, έκαιγε όλους μας και όχι μόνο τον Ιούδα. Πιο μεγάλη άλλη φορά, ρε θηρία! Έλεος δηλαδή! 

Πλήρης παραλογισμός. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου.

Κυριακή του Πάσχα, τελείως διαφορετικό το κλίμα από κάθε άλλη χρονιά. Πρώτα από όλα το σπίτι στο χωριό, έμεινε κλειστό. Τα έβαλα και με τον ξάδερφο μου που δεν ήρθε στα σαραντάμερα του παππού, λίγες μέρες πριν. Μικροπρεπές εκ μέρους μου. Ακόμα μια αμαρτία πασχαλινή. ’φησα το παράπονο να ξεσπάσει πάνω στον αρκετά μικρότερο σε ηλικία, ξάδερφο μου. Και μετά, κάθισα στη γωνία του κήπου μόνη μου και έκλαψα. Πάλι. Ούτε μοιρολάτρισσα να ήμουνα. Πάντως μαύρα δεν φόρεσα. Διότι δεν άρεσαν ποτέ στον παππού μας.

Η αλήθεια είναι, ότι περάσαμε όμορφα. Το μούδιασμα υπήρχε, φυσικά, μας  έλειπε ο οικογενειάρχης μας. Αλλά όπου και να είναι, είδε ότι περάσαμε καλά. Έχουμε και τη μικρούλα ξαδέλφη μας, που ακόμα δεν έχει κλείσει τα 2 της χρόνια. Να είναι καλά το μωρό που μας έκανε να γελάμε. Ακόμα και όταν την πήρα στην αγκαλιά μου και πήγαμε στο άλλο δωμάτιο, να την κοιμίσω. Ρώτησε ο θείος μου «μα πού είναι το μωρό;» Και αυτό το τρελλούτσικο, του απάντησε «είναι μαζί μου!»

Σήμερα, Παρασκευή του Πάσχα, της Ζωοδόχου Πηγής, πήγαμε την καθιερωμένη μας επίσκεψη στο ομώνυμο, γυναικείο, μοναστήρι. Αλλιώς λέγεται και «Παναγία του Γλωσσά». Είναι για μένα ένα εμβόλιο συνείδησης αυτή η επίσκεψη. Βλέπετε, έχουνε γίνει θαύματα εκεί, πολλά παιδιά που έγιναν ξαφνικά καλά. Περιπτώσεις που η επιστήμη παραδέχεται την ύπαρξη θαύματος. Πλέον γνωριζόμαστε οι οικογένειες μεταξύ μας, έστω και «φατσικά» μόνο. Βλέπεις τους υγιείς νέους, και αναγνωρίζεις στα πρόσωπα τους, τα παιδάκια που κάποτε «χρειάζονταν βοήθεια» από ψηλά.

Υπάρχουν φυσικά και οι οικογένειες, που έμειναν να παλεύουν τον πόνο καθημερινά. Που οι παππούδες έφυγαν, οι γονείς γέρασαν και τα παιδιά μεγάλωσαν αλλά δεν στηθήκανε ποτέ στα πόδια τους. Όμως τα βλέπω και αισθάνομαι δέος. Διότι έρχονται κάθε χρόνο. Με την ελπίδα να έχει ακόμα δυνατές φτερούγες.

Όπως αυτήν την ελπίδα που φέρνει καινούριες οικογένειες στο μοναστήρι. Κρατάνε από το χέρι το παιδί με το σύνδρομο Ντάουν, ή έχουνε υπομονή και εγκράτεια με το αυτιστικό παιδί που ξαπλώνει στο πάτωμα της εκκλησίας και δεν πρόκειται να φύγουν, αν δεν το θελήσει. Στριγγλίζει κάποιες φορές ένα από αυτά τα παιδιά. Χτυπάει ό,τι βρει μπροστά του. Και οι γονείς εκεί, βράχοι. Παρακαλώ την όποια ανώτερη δύναμη υπάρχει, να παίρνει από μένα χρόνια και να τους τα δίνει αυτούς. Για να τους έχουν τα παιδιά τους λίγο περισσότερο, προστάτες.  Διότι, όταν φεύγουν αυτοί, αναρωτιέμαι, ποιός φροντίζει από εμάς τους «άσχετους», για αυτά τα παιδιά;  

Μετά την καθιερωμένη επίσκεψη, πήγαμε και στη γιαγιά. Πρώτη φορά, ήμουν ήρεμη. Ίσως να βοήθησε και εκείνο το μικρό, που μόλις με είδε, έτρεξε στην καγκελόπορτα φωνάζοντας « Ήρτε η Τινινίνη!» (Πού να προφέρει το όνομα μου το μικρούλι μας; )

Ναι, η ζωή συνεχίζεται. Με όλο το μενού. Λύπες και Χαρές.

Νιώθω πως φέτος αναστήθηκαν πολλά. Επιτέλους.