Μεγάλωσε πάλι η απόσταση ανάμεσα μας.

Με φοβίζει, το "πόσον χώρον" σου παραχώρησε η καρδιά μου.

Και η μοναξιά, πρώτη φορά, δεν είναι φίλη μου.

Αλλά το κινητό και η ραδιενέργεια, έγιναν κολλητοί.

Για να περνάνε οι μέρες γρήγορα, φαντάζομαι πως η καρδιά είναι απλά γεμάτη αέρα, σαν μπάλα ποδοσφαίρου. Να την κλωτσάω από δω και από κει μα να μην πονάει ούτε στιγμή. Να μη σε ζητά.

όμως,  ανώφελο, το παραδέχομαι...

Ναι, μου λείπεις. Και δεν ξέρω τί να κάνω. Μα να νιώθω πρωτάρα;  Κοριτσάκι άβγαλτο; Μα είναι δυνατόν;