Φέτος δεν έχει διακοπές και οι υπάλληλοι και ιδιοκτήτες των μικρομάγαζων της γειτονιάς μου στα Πατήσια με ενημερώνουν μονότονα: " Κυρία από αύριο θα κλείσουμε δυο βδομάδες ή μερικές μέρες για διακοπές!". Προς στιγμή με πιάνει πανικός, γιατί δεν θα κλείσω το σπίτι για να ξεφύγω από την πλανεύτρα Αθήνα και γιατί δεν θα βγω έξω στους έρημους δρόμους να πάρω καφέ και τσιγάρα. Όμως κάτι με κάνει να αντιδρώ στο άδειασμα της πόλης. Ενόσω έχω λίγες μέρες καιρό μέχρι να κλείσουν, κάνω τις προμήθειες μου και ετοιμάζομαι για το δεκαπενταύγουστο στα Πατήσια. Μια μικρή καραντίνα λόγω κορονοϊού και δόξα να έχει ο γιαραμπής! Ένα Σαββατοκύριακο είναι θα περάσει. Έχω παρέα το σκυλί , στο οποίο θα αφιερώσω λίγες ώρες. Και αυτός μόνος του είναι. Έχω συντροφιά τον υπολογιστή και το διαδίκτυο. Θα κυλήσουν οι ώρες σαν γάργαρο νεράκι κάποιας πηγής σε ένα καταπράσινο βουνό. Ποτέ δεν με τρόμαξε η μοναξιά και ποτέ δεν φοβήθηκα να σηκώσω το τηλέφωνο να ευχηθώ σε όσους και όσες γιορτάζουν. Είμαι με τις ώρες μου και τις φάσεις  μου. Δεν πειράζει που οι υπόλοιποι θα είναι με παρέα σε κάποια παραλία και αυτοί έχουν βιώσει τη μοναξιά. Ας όψονται τα έξοδα που πρέπει να γίνουν για το φθινόπωρο και το χειμώνα. Αυτά για σήμερα, γιατί το τασάκι διαμαρτύρεται και δεν έχω όρεξη για γκρίνιες. Ε.Σ.