Η είδηση του θανάτου του Μίκη Θεοδωράκη την Πέμπτη δύο Σεπτέμβρη στις εννιά η ώρα το πρωί από το ραδιοφωνικό σταθμό, που παρακολουθώ, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία σε μένα. Δεν το περίμενα, γιατί πάντα πίστευα ότι είναι γερό κόκκαλο, παρά τα βασανιστήρια, τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες, που είχε υποστεί και έλπιζα ότι θα τους "φάει" όλους. ’λλες,όμως, οι βουλές  της ηλικίας του Μίκη, ο οποίος ήταν ο αγαπημένος μου συνθέτης.

Με τα τραγούδια και τη μουσική του μεγάλωσα. Να διευκρινήσω ότι οικογενειακά δεν ήμαστε ενταγμένοι σε κάποιο κόμμα. Ακόμη, θυμάμαι τη πρώτη φορά, το 1965, που άκουσα τη μουσική του. Μας είχε καλέσει σπίτι του ο ιδιοκτήτης του διόροφου κτίσματος, που νοικιάζαμε, με τη διπλανή αλάνα, για να μας κάνει επίδειξη το έπιπλο με το ενσωματωμένο πικάπ και μας έβαλε ένα δίσκο τριάντα τριών στροφών με το έργο του "Επιτάφιος". Μετά την ακρόαση, ο πατέρας μου, με όχι καλή σχέση με τη μουσική, σχολίασε ότι ο Θεοδωράκης ήταν μουσικό φαινόμενο, η μητέρα μου είχε ανατριχιάσει και εγώ με το παιδικό μυαλό μου ταξίδεψα σε τόπους μαγικούς και ταυτόχρονα τόσο οικείους. Ήρθαν τα δύσκολα χρόνια της χούντας και η μεταπολίτευση. Θυμάμαι ότι στην ονομαστική γιορτή μου, το 1975, ένας θείος μου μου έκανε δώρο σε βινύλιο το έργο των Θεοδωράκη-Ελύτη: "Το άξιον εστί".  Ο πατέρας μου σε συνενόηση με τη μητέρα μου την επομένη μέρα πήραν τηλέφωνο το ναυτικό γαμπρό μας (δεν ξέρω πως τα κατάφεραν), που ταξίδευε τότε προς Ιαπωνία και παρήγειλαν ένα πικάπ σε συνδυασμό με κασετόφωνο και αναλογικό ραδιόφωνο. Εννοείται ότι μόλις το  παραλάβαμε ακούσαμε όλοι μαζί τον πρώτο μου δίσκο, που δεν ήταν άλλος από το ’ξιον εστί. Τα χρόνια πέρασαν και δεν υπήρχε γιορτή ή γλέντι, που δεν ακούγαμε και λίγο από τη μουσική του Θεοδωράκη.

Ας έλθουμε όμως στο 2021, που είναι, τουλάχιστον για μένα, έτος αναμνήσεων. Από τις αρχές του χρόνου αναζητούσα την ειλικρίνεια στις λιγοστές κοινωνικές σχέσεις, που έχω. Πάντα ήμουν ειλικρινής, έτσι είχα μάθει, αλλά θες η μοναχικότητα του, θες οι περιορισμοί της πανδημίας, θες οι ενοχλήσεις στο στομάχι, με έκαναν να θελω να δοκιμάσω τις σχέσεις μου όσον αφορά την ειλικρίνεια. Η δοκιμασία πέτυχε και είμαι ικανοποιημένη. Θα με ρωτήσετε πως κολλάει ο Θεοδωράκης και ο σωματικός του θάνατος και η ειλικρίνεια. Ας εξηγηθώ: Το απόγευμα της Πέμπτης (2/9) και ενώ παρακολουθούσα στο ραδιόφωνο ένα αφιέρωμα στο μεγάλο Έλληνα μουσικοσυνθέτη, άνθρωπο και στοχαστή, μου τηλεφωνεί ο παθολόγος μου και μου ανέφερε ότι είχε λίγο ελεύθερο χρόνο να με δεχθεί και να δει τις εξετάσεις μου, πριν το καθορισμένο χρόνο του ραντεβού. Η ευγένεια, η υπομονή και οι καθαρές ελικρινείς εξηγήσεις του στις απορίες μου με καθησύχασαν και απάλυναν τη στεναχώρια για το χαμό του Θεοδωράκη.

Όταν γύρισα στο διαμέρισμα,  το αφιέρωμα του σταθμού στον Θεοδωράκη συνεχιζόταν και η μουσική του Μίκη με έκανε να θυμηθώ ότι αξίζει το κόπο να πολεμάς, να διαφωνείς με ειλικρινή συναισθήματα και το κυριότερο να είσαι ο εαυτός σου χωρίς ψεύτικα φτιασίδια.