Απόψε να πούμε καληνύχτα με ένα τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκη. Το ελληνικό τραγούδι, που γνωρίζουν περισσότερο από κάθε άλλο, στο εξωτερικό. Αμέσως μετά από το συρτάκι του Ζορμπά.

Δεν είναι από τα αγαπημένα μου, ίσως γιατί δεν μου άρεσε ποτέ η φωνή της Μερκούρη. Όμως ο στίχος με ταξιδεύει σε εποχές και μέρη, καταστάσεις που δεν έχω ζήσει και μόνο σε κάποια μυθιστορήματα ή ταινίες συνάντησα. Σαν στο "Ποτέ την Κυριακή".

Το σημειώνω σήμερα εδώ, γιατί χθες προχθές κλείσανε 46 χρόνια από τότε που τιμήθηκε με Όσκαρ. Ο Μάνος Χατζιδάκης ήταν ο πρώτος που βραβεύτηκε με Όσκαρ για τραγούδι σε άλλη γλώσσα εκτός της αγγλικής, το 1961 με το τραγούδι "Τα Παιδιά του Πειραιά" από την ταινία "Ποτέ την Κυριακή". Ο δεύτερος ξένος τραγουδοποιός ήταν ο Jorge Drexler για το Al Otro Lado del Río από την ταινία The Motorcycle Diaries το 2004.

Τα παιδιά του Πειραιά

Aπ' το παράθυρό μου στέλνω
ένα δύο και τρία και τέσσερα φιλιά
που φτάνουν στο λιμάνι
ένα και δύο και τρία και τέσσερα πουλιά

Πώς ήθελα να είχα ένα και δύο
και τρία και τέσσερα παιδιά
που σαν θα μεγαλώσουν όλα
θα γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά

Όσο κι αν ψάξω, δεν βρίσκω άλλο λιμάνι
τρελή να με 'χει κάνει, όσο τον Πειραιά
Που όταν βραδιάζει, τραγούδια μ' αραδιάζει
και τις πενιές του αλλάζει, γεμίζει από παιδιά

Aπό την πόρτα μου σαν βγω
δεν υπάρχει κανείς που να μην τον αγαπώ
και σαν το βράδυ κοιμηθώ, ξέρω πως
ξέρω πως, πως θα τον ονειρευτώ

Πετράδια βάζω στο λαιμό, και μια χά-
και μια χά-, και μια χάντρα φυλακτό
γιατί τα βράδια καρτερώ, στο λιμάνι σαν βγω
κάποιον άγνωστο να βρω

Όσο κι αν ψάξω...

Φιλιά... και όχι μόνο ένα και δύο και τρία και τέσσερα .... :))))