Το ποτό της αμαρτίας είναι πολύ γλυκό. Το πίνεις και πλέεις στην απόλυτη ευτυχία. Πλέεις σε πελάγη και  περνάς στις θάλασσες και αν ξεχαστούν οι Ερινύες, μπαίνεις στα βαθιά νερά των ωκεανών.

Μα όσο πιο μακριά πας, τόσο πιο δύσκολα γυρνάς πίσω στην πατρίδα.

Εκεί, που χρωστάς εξηγήσεις και συγγνώμη. Στην αλήθεια.  

Διότι το ταξίδι που αξίζει, δεν είναι το πρώτο, της τρέλας, αλλά αυτό της επιστροφής. Αν δεν δακρύσεις για τον πόνο, που ίσως προκάλεσες, δεν υπήρξες ποτέ καλός ταξιδιώτης. Κρίμα….