Αύριο λοιπόν Πρωτομαγιά. Υπήρξε μέρα αίματος και επανάστασης, τα πρώτα ανθρώπινα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Τότε που κέρδισε ο λαός το οχτάωρο.

Στο μεταξύ, έχουνε αλλάξει πάλι τα πράγματα. Οι υπερωρίες μπορεί να γίνονται σεβαστές στα εργοστάσια, αλλά οι πτυχιούχοι παραμένουν άνεργοι ή εργάζονται με δεδομένο το μισθό των ψίχουλων, και οι υπερωρίες που χτυπάνε στο γραφείο δεν βρίσκουν οικονομική αναγνώριση. Και οι περισσότεροι σιωπούν, για διάφορους λόγους. Είτε είναι η αρχή και περιμένουν το μέλλον, είτε γνωρίζουν πως έτσι λειτουργεί πια το παζάρι, και τυχεροί είναι που έχουν και δουλειά. Σιωπούν. Μέχρι να γίνουνε πενήντα και να θεωρηθούνε παλαιά εργαλεία για την εταιρεία και να πάρουνε το δρόμο της πρόωρης σύνταξης ή της ανεργίας.

Γιατί το εφάπαξ δεν συμφέρει στις εταιρείες.  Οι συνταξιούχοι δεν έχουν πια να φοβηθούνε τίποτα περισσότερο από την φτώχια. Τα δίνουνε όλα για όλα. Βγαίνουν στο δρόμο και απαιτούνε τα χρήματα που τόσο καιρό δούλευαν. Τα χρήματα που περίμεναν με τη σύνταξη μα δεν τα έλαβαν ποτέ. Στερούνται την αξιοπρέπεια γιατί πρέπει να στηριχθούνε στα παιδιά τους, που και αυτά δουλεύουνε για ψίχουλα με παραγνωρισμένες τις υπερωρίες.  Φαύλος κύκλος;  

Στην κεντρική Ευρώπη, χάνονται οι δουλειές γιατί μετακομίζουν σε χώρες με φτηνά εργατικά χέρια. Οι υπερωρίες χάνονται κι αυτές, για να μοιραστούνε τα ωράρια περισσότεροι εργάτες. Να βγούνε λιγότεροι στην ανεργία. Δημιουργήθηκαν οι δουλειές του ενός ευρώ στη Γερμανία. Ένα ευρό την ώρα, σε projects της κυβέρνησης.  Αυτοί οι άνθρωποι όμως, δεν δικαιούνται και το επίδομα ανεργίας. Οι περισσότεροι, οικογενειάρχες.

Και η ζωή ακριβαίνει ολοένα. Χωρίς καμία πραγματική αιτία. 

Δεν θέλω να επεκταθώ σε άλλες ηπείρους, όπου ίσως να είναι χειρότερα τα πράγματα. Η παγκοσμιοποίηση ζει και βασιλεύει μαζί με αυτούς τους λίγους βρικόλακες.  Δεν ξέρω, ίσως να ετοιμαζόμαστε  για καινούριες επαναστάσεις. Αν και τελευταία ακούω πολλά μπεεεεεεεεεμπεεεεεεεεεεεεεεεε γύρω μου και αυτό με φοβίζει περισσότερο. 

Η Πρωτομαγιά δεν έχει πια την αίγλη που είχε ως και πριν δεκαπέντε χρόνια. Διότι τα κέρδη από τον Καναδά του 1872, το Σικάγο του 1886 και τους αγώνες στην Ελλάδα (1892-1973) έχουνε χαθεί. Αιωνία τους η μνήμη.

Και το στεφάνι από λουλούδια, ας το θεωρούμε πια στεφάνι νεκρικό για τα δικαιώματα που σταυρώθηκαν με τη γενιά μας.

Ας γιορτάσουμε καλύτερα την Πρωτομαγιά ως τη μέρα των λουλουδιών. Τουλάχιστον αυτά, υπάρχουν ακόμα και μας ομορφαίνουν τη ζωή.