Περίφημη ήταν η βραδιά.

Τελείωσα με διαφάνειες και σημειώσεις, χτύπησα και κάρτα στο messenger, κέρδισα και τα στοιχήματα που έβαλα με τους θλιβερούς οπαδούς της chelsea, και έσκασα με τον συνδιασμό πίτσας τονοσαλάτας που σκαρφίστηκαν μερικοί έξυπνοι εδώ στη βιβλιοθήκη.

Ας είναι καλά το παιδί που έφερε την τηλεόραση μαζί του για να συνεχίσει με το διδακτορικό του αλλά να μη χάσει και το παιχνίδι. Όταν λοιπόν, μπήκε το δεύτερο πέναλτι από την πλευρά της Liverpool, η Χάρις βρέθηκε ήδη πάνω στο τραπέζι και πήδαγε πάνω κάτω. Τελικά τα τραπέζια του διαδρόμου είναι πολύ γερά!

Αχ με μάθανε πάλι.

Λοιπόν, έχει πολύ καιρό να καληνυχτιστούμε τραγουδώντας. Να διορθώσουμε το κακό, πριν μεγαλώσει.

Θα σας καληνυχτίσω λοιπόν με ένα τραγούδι παλιούτσικο, της Λίνας Νικολακοπούλου και του Γιώργου Χατζηνάσιου. Ναι, το πρωτοείπε η Γαλάνη, αλλά εγώ θέλω να το έχετε στο μυαλό από το φοβερό- φούλ πάουερ -ντουέτο που έκανε με την Πρωτοψάλτη, στο VOX, νομίζω. Διορθώστε με αν κάνω λάθος.

Σ' ΟΠΟΙΟΝ ΑΡΕΣΟΥΜΕ

 Ό,τι μπορώ για σένα κάνω αυτό τον καιρό
και παριστάνω με λάθη σωρό κάτι γερό
να κρατηθείς.
Ό,τι μπορείς για μένα κάνε κι εσύ να χαρείς,
τα χρόνια πάνε κι ας μείνουμ' εμείς
λόγω καρδιάς, λόγω τιμής.

Σ' όποιον αρέσουμε
για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε,
πώς να χωρέσουμε τόσοι άνθρωποι στο κενό;
Σ' όποιον αρέσουμε
για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε,
πώς να συνδέσουμε περιθώρια κι ουρανό;

Ό,τι μπορώ για σένα κάνω λες κι είμαι φτερό,
σ' αεροπλάνο στον κόσμο γυρνώ κι ό,τι περνώ
μην το σκεφτείς.
Ό,τι μπορείς για μένα κάνε, βραδιάζει νωρίς
κι αλλού κοιτάνε τα μάτια θαρρείς
λόγω σκιάς, λόγω πληγής.

Καληνυχτούδια σε όσους πάνε για νάνι, καλό ξημέρωμα σε όσους έχουνε αϋπνίες και καλημερούδια σε όσους ξύπνησαν!