Σήμερα έβρεχε πολύ. Ντροπ ντροπ ντροπ ντροπ ντροπ ντροπ ντροπ... Μυριάδες σταγόνες νερού. Καθισμένη στο τρένο, είχα κολλήσει το μάγουλο στο παράθυρο και ξεχάστηκα έξω. Στα πράσινα χωράφια, τα αμπέλια που σκαλίζουν τους λόφους και τα λουλούδια που έλιωσαν από τη ξαφνική μπόρα. Παραέγινα λυρική και ξύπνησα.

Το τρένο μέσα ήτανε γεμάτο ως συνήθως. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, πολύχρωμοι, χαμένοι σε βιβλία, σε mp3s, σε laptops, στις σκέψεις, στις φαντασιώσεις και τα προβλήματα τους.

Λες να είναι και οι σταγόνες τόσο πολύχρωμες; όχι, διαφανείς είναι. Μα και οι άνθρωποι διαφανείς είμαστε, απλά δεν το βλέπουμε αν η διαίσθηση μας έχει πάει για νάνι της. Και η ζωή μια βροχή είναι, κάθε φορά, άλλη γενιά. Ανθρώπων και σταγόνων που θα έχουνε φύγει το ίδιο γρήγορα, όπως ήρθαν. Εξάτμιση και πίσω στην πηγή. Η οποία φέρει άλλο όνομα, ανάλογα με την πίστη του κάθενός μας. Την αλήθεια την γνωρίζουμε, μόνο όταν είμαστε εκεί, Πριν ή μετά τη ζωή.

Καληνύχτα σας... Και όνειρα γλυκά.

Α! Να και οι στίχοι, από το 'Σταγόνα", του "Νέα Μέρα" από τα Υπόγεια Ρεύματα. Νομίζω πως ο στίχος είναι καταπληκτικός. Εσείς τι λέτε;

ΣΤΑΓΟΝΑ

Α! Πώς περνάει η ζωή
και χάνεται κι αλλάζει κι εκεί
που τη χάνεις εκεί σε ξαφνιάζει

Α! Μια σταγόνα βροχή
σαν όλες τις άλλες μπορεί
μπορεί την ψυχή σου ν’ αρπάξει

Πάρε με να χαθώ
σ’ ένα ανοιχτό ουρανό
πάρε με μέσα σου να ζω

Μια σου ανάσα ζεστή
που αυτό το ξημέρωμα αλλάζει
μπορεί και τον κόσμο διατάζει.