Ακόμα μια νύχτα που φεύγει και την αποχαιρετώ με ανακούφιση. Τελείωσαμε και αυτό το κείμενο, άντε. Ήταν και η Τετάρτη μέρα ασυνεννοησίας. Έλλειψης ταυτοχρονισμού. Σαν σπασμένη συγχορδία χωρίς αρμονία και ρυθμό. Χαλασμένο αππρέτζιο. Σαν αυτά που έπαιζα κάποτε στα μαθήματα πιάνου και φώναζε η κα Γιούλικα...

- Ρε κορίτσι μου καλό, πιάνο παίζουμε, όχι τουμπερλέκι.

- Μα....

- Πρόσεξε τα δάχτυλα σου, πρέπει να είσαι σαν γάτα που πρόκειται να γδάρει. Έγινες δεκαέξι χρονών και ακόμα δεν έμαθες.

- Δυστυχώς δεν ξέρω να γδέρνω...

- Είσαι καλά, κορίτσι μου; Τί έχεις;

Που την θυμήθηκα απόψε την κα Γιούλικα;

 Το όνειρο της μαμάς μου: μια μπαλαρίνα-πιανίστρια. Μπαλέτο πήγα με το ζόρι για ένα μάθημα, στα πέντε μου και μετά το ξέκοψα. "Μπομπονιέρα εγώ δεν είμαι".(Είδες γινάτι στα πέντε;). Ήθελα να μάθω κιθάρα αλλά τελικά αρχίσαμε πιάνο. Με το γνωστό μου πείσμα και την απροθυμία. Όταν μου άρεσε ένα κομμάτι, το μάθαινα, όταν δεν μου άρεσε, το προσπερνούσα. Άλλαξα 4 δασκάλες πιάνου για να καταλάβω την αξία του πιάνου, του βασιλιά των μουσικών οργάνων. Στα δέκα, που με παράλαβε η κα Γιούλικα, ήμουν κάτι σαν υπερφυσικός μπεμπές με το νου μου στο μπάσκετ, τα βιβλία και το φαγητό. Με τη ανάποδη σειρά. Το πιάνο ήταν απλά μια από τις κολάσεις που περνούσα ως κορίτσι. Μαζί με τα άλλα που επρόκειτο να έρθουνε παρέα με την εφηβεία. ΜΠλιαχ!

Με το που την είδα, κατάλαβα ότι βρήκα το μάστορα μου. Πενηντάρα, μελαχροινή, αδύνατη και πανύψηλη για την εποχή της -1,75- με γυαλιά πρεσβυωπείας που έκαναν τα τεράσια μαύρα μάτια της ακόμα μεγαλύτερα. Αυστηρή σε όρια κακίας. Με ένα μπωλ σοκολατίνα στο δεξί της χέρι, και το αριστερό έτοιμο να χτυπήσει τα δικά μου, ατάλαντα χέρια.

Στα εννέα χρόνια που με είχε κοντά της, έμαθα να παίζω πιάνο. Έμαθα να αγαπώ την κλασσική μουσική, και να χαίρομαι τους ρομαντικούς. Με είδε να γίνομαι έφηβη, να εξακολουθώ να χτυπώ το πιάνο σαν τουμπερλέκι όταν είχα νεύρα, και να ξεχνώ να είμαι γάτα, όταν δεν είχα διάθεση για τίποτα. Ο μόνος άνθρωπος, ο οποίος με έβαλε να κόψω τα νύχια, που απέκτησα με κόπους μέσα στο καλοκαίρι σαν έκλεισα τα δεκάξι. Έκανα κάτι μαθήματα να της χαμογελάσω." Όλο θυσίες το πιάνο, κα Γιούλικα, κι εγώ δεν έχω σκοπό να γίνω μουσικός, λέμε! "

Ερχότανε πάντα σε βραδιές λογοτεχνίας που ετοίμαζε ο Όμιλος Ποίησης και Λογοτεχνίας του σχολειου μου. Ειδικά, όταν έβγαιναν τα αποτελέσματα των διαγωνισμών ποίησης και το όνομα μου βρισκότανε στη λίστα των νικητών. Οι φίλοι μου δεν έρχονταν, αλλά η κα Γιούλικα πρώτη και καλύτερη. Και ας μου πέταγε μετά (διότι δεν είχα καταφέρει τις διακυμάνσεις αλλά το ανάποδο χέρι μια χαρά!) "οι ποιητές και οι συγγραφείς δεν έχουνε μαζεμένα μυαλά, στον κόσμο τους μια ζωή χαμένοι". ΄Και οι μουσικοί που είναι; Στον κόσμο τον νορμάλ;

Την είδα να γίνεται γιαγιά χαζογιαγιά και πολλές φορές, έκανα μάθημα με την παρουσία μωρού. Και έτσι, γίναμε έξπερτ στις αλάνθαστες εκτελέσεις και στα πιανίσσιμα. Ξυπνούσε το μωρό και έκλαιγε με το παραμικρό λάθος.  Μετά, ήρθε η εποχή του καρκίνου. Όλοι φοβηθήκαμε.  Ήταν μια εποχή, που ενώ δεν είχα μάθημα, έπαιζα πιάνο δύο ώρες την ημέρα, γιατί είχα κάνει μια μικρή συμφωνία με τον Θεό και αυτός είχε κρατήσει την υπόσχεση του. Και η ατρόμητη Γιούλικα μια μέρα περισσότερη δεν έμεινε στην κλινική. Αφού δεν υπήρχε πιάνο, λέμε! Δυνατός άνθρωπος όμως. Επανήλθε δρυμήτερη. Τρομερότερη. Και με περισσότερη διάθεση για ζωή.

Πάνε χρόνια από τότε που την επισκέφτηκα. Δεν ξέρω αν ζει και αν είναι καλά. Την πίκρανα που αντί για τις τελικές εξετάσεις, προτιμήσα να πάω 5μερη πεζοπορια-ορειβασία και να πάρω το χρυσό του Duke of E.  Επιλογή, που ως σήμερα δεν μετάνιωσα. Είδα της Κύπρου γωνίτσες που δεν ήξερα ότι υπήρχανε. Που δεν ξανάδα και από τότε. Ενώ το πιάνο, μπορώ να το βρω και να εξασκηθώ. Της το εξήγησα αλλά δεν το καταλάβαινε. Την πίκρανα και ένιωθα άσχημα. Για αυτό και μετά που έφυγα από την Κύπρο, μια φορά την επισκέφτηκα.

Γιατί τα κάνω αυτά; Γιατί ξεκόβω; Νιώθω ότι συμπληρώνονται οι κύκλοι βασικά, και δεν θέλω να είναι αλυσίδα σαν αυτή των Ολυμπιακών Αγώνων. Ουφφούξιξ!

Το αποφάσισα όμως, Την επόμενη φορά που θα είμαι Κύπρο, θα πεταχτώ να της χτυπήσω το κουδούνι. Και ελπίζω να είναι εκεί, αλλά να μην μου τραβήξει το αφτί, μετά από τόσα χρόνια! Ακούς Θεούλη; Όχι το αφτί, λέμε!