Προχθές το απόγευμα, έπινα ήσυχα τον καφέ μου και χάζευα ένα γυναικείο περιοδικό. Καθόμουνα στο τραπεζάκι, δίπλα από το παράθυρο που βλέπει την απέναντι πολυκατοικία.

Ξαφνικά, χτύπησε το τηλέφωνο. Κυπριακό νούμερο είδα και χάρηκα, μετά χάρηκα περισσότερο που ήταν η φίλη μου, με τον καινούριο αριθμό της. Τα λέγαμε για αρκετή ώρα, εξάλλου, είχε τόσο καιρό να τα πούμε. Και ενώ μιλούσαμε για το αγαπημένο μας θέμα: «άντρες-σχέσεις», μου πέταξε πως «εσύ, φιλενάδα, δεν ξέρεις να αγαπάς. Δεν έχεις ζήσει ποτέ και τον μεγάλο έρωτα, εξάλλου! Για αυτό σου είναι εύκολο να είσαι μόνη.»  

Από το μυαλό μου πέρασαν στιγμιαία δεκάδες απαντήσεις γεμάτες δηλητήριο. Μιλάμε τα αντανακλαστικά της γλώσσας μου, χίλιες φορές καλύτερα από των γονάτων μου. Ευτυχώς, κρατήθηκα για εκείνο το έξτρα δευτερόλεπτο που χρειαζόμουν για να ηρεμήσω και να χαμογελάσω. Διότι ήξερα πόσο άδικο είχε και δυστυχώς πόσο διαφορετικές είμαστε στο θέμα των σχέσεων. 

Τη στιγμή που της έλεγα να κάνει και καμιά υποχώρηση, θυμήθηκα τον αποκλεισμό που μου έκαναν οι υπόλοιποι Έλληνες φοιτητές, επειδή τα είχα φτιάξει με μη Έλληνα. Βδομάδες ολόκληρες, με είχε πάρει από κάτω και έκλαιγα. Μετά μια μέρα, σαν να ξύπνησα, αποφάσισα πως τέτοιοι άνθρωποι, που έρχονται στην καρδιά της Ευρώπης για να ζήσουνε σε ελληνικό φοιτητικό γκέτο, εμένα μου είναι παντελώς αδιάφοροι. Κι εγώ θα ήμουνα με όποιον εγώ ήθελα και όχι με όποιον οι γνωστοί μου εγκρίνουνε. Φυσικά  η κοινωνική μου ζωή, εκείνο τον χρόνο, ήταν μηδαμινή. Ένιωθα ότι ήμουνα δίκαιη και ότι το έκανα για χάρη της Αγάπης. Δεν ξέρω αν τελικά είχα λάθος αλλά και τώρα να γινόταν, πάλι την ίδια απόφαση θα έπαιρνα. Δεν θυσιάζω άνθρωπο για χάρη καμιάς διάκρισης. Και πόσο μάλλον της γλωσσικής.  

Γενικά, είμαι της γνώμης πως η αγάπη απαιτεί και θυσίες, τις οποίες όμως ως μέλη του ζευγαριού, δεν θεωρούμε θυσίες, αφού μετράει περισσότερο ο άνθρωπός μας. Βέβαια, ο καθένας μας αγαπάει με τον τρόπο του. Το να πιστεύουμε πως μόνο εμείς μπορούμε να νιώσουμε αγάπη, είναι καθαρά παιδιάστικο και εγωιστικό.  

Πίσω στο τηλέφωνο!

Πριν κλείσουμε, που λέτε, τη συμβούλεψα ως συνήθως να είναι λίγο υποχωρητική, λίγο μητρική παρόλο που ξέρω ότι όταν η φίλη μου ακούει τις λέξεις «υποχώρηση» και «μητρικόκάτι» βάζει από το ένα και βγάζει από το άλλο. Για αυτό μέχρι να συναντήσει έναν ώριμο άνθρωπο, που θα είναι μαζί της υποχωρητικός και πατρικός, δεν πρόκειται να στεριώσει. Καθαρά πράγματα! Όπως εγώ δεν μπορώ να ταιριάξω με έναν τέτοιο, γιατί αυτά τα χαρακτηριστικά δεν τα χρειάζομαι στον Έτερον Ήμιση μου, αφού τα έχω ήδη εγώ.. Και έτσι είναι. Δεν κάνω το μέντιουμ, το θεωρώ απλά μαθηματικά ζωής. 

Και όσο για τον μεγάλο Έρωτα, υπήρξε, απλά δεν τον θυμάται εκείνη, γιατί στο μεταξύ, έχουνε περάσει τόσα χρόνια και τόσες θάλασσες. Και δεν έτυχε να ζούμε στην ίδια χώρα, όσο Αυτός έπαιζε με τα βέλη του και έσπαγε πλάκες!