Πριν από αρκετά χρόνια σε τετάρτη Δημοτικού, προς το τέλος της σχολικής χρονιάς, όταν ακόμα υπήρχε η περίπτωση να μείνει κάποιο παιδί στην ίδια τάξη.

Ένα από τα παιδάκια, ο Κωστάκης, ήταν από αυτά που λέμε στουρνάρι-δεν ήξερε σε τίποτα την τύφλα του. Έλα όμως που ο δάσκαλος ήταν καλός και προσπαθούσε με το φιλότιμο να τον κάνει να του πει κάτι, έστω και ελάχιστο, για να τον περάσει. Τον σηκώνει λοιπόν στον πίνακα, του γράφει μια πρόταση, και του λέει να βρει το ρήμα. Τίποτα ο Κωστάκης. Του γράφει μετά μια πρόσθεση με απλά νούμερα. Με ύφος μπλαζέ ο Κωστάκης χαζεύει σαν να βλέπει ελέφαντα να κάνει ποδήλατο και να παίζει φυσαρμόνικα. Μετά και από μια σειρά άλλων ερωτήσεων με ανεπιτυχή έκβαση, ο δάσκαλος του λέει:

"Λοιπόν, Κωστάκη, αν μου απαντήσεις έστω και σε αυτή την ερώτηση, θα περάσεις την τάξη. Ποιος έκτισε την Ακρόπολη;"

Μπροστά στην κρίσιμη αυτή στιγμή, οι συμμαθητές άρχισαν από κάτω συνομωτικά να μουρμουράνε: "Ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης, ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης, ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης"

Οπότε ο Κωστάκης παίρνει ύφος και με σιγουριά απαντάει:

"Αυτό το κτήνος, ο Καλλικράτης"