Είχα να επισκεφτώ νοσοκομείο για προσωπικούς λόγους υγείας από τη μέρα που γεννήθηκα. Καιρός ήταν λοιπόν να το κάνω.. Δεν είμαστε άλλωστε ούτε από σίδερο φτιαγμένοι ούτε έχουμε πιει κανένα ελιξήριο αθανασίας.. ’νθρωποι είμαστε που ποτέ δε ξέρουμε τι μας ξημερώνει..

Μια επίσκεψη στο γιατρό , μια σε χειρούργο , μια σε δεύτερο χειρούργο για επιβεβαίωση και μου έφυγαν και οι τελευταίες αμφιβολίες. Μέσα σε λίγες μέρες όλα είχαν κανονιστεί.

’φησα λοιπόν τα θέματα της δουλειάς στον αυτόματο πιλότο και βρέθηκα προχθές το πρωί μ'ένα χειρούργο πάνω από το κεφάλι μου! Πριν από αυτόν πήρε θέση βέβαια ο αναισθησιολόγος. "Πάρε δυο βαθειές ανάσες και το ταξίδι μας ξεκινάει.." μου είπε χαμογελώντας. "Ελπίζω να μη χαθούμε στην επιστροφή.." έκανα μια ενδόμυχη τελευταία σκέψη. Πριν ολοκληρώσω τη δεύτερη ανάσα μου χάθηκα σ'ένα βαθύ ύπνο διαφορετικό από τους άλλους.. Αν και πολύ βαθύς μου φάνηκε πως κράτησε μια μόνο στιγμή.. Αμέσως μετά άρχισα να λαμβάνω πάλι ηχητικά σήματα και να βλέπω θαμπές εικόνες. "Πάρε βαθειές αναπνοές Θανάση.Τέλειωσε.." η επαναλαμβανόμενη φωνή του γιατρού με ξύπνησε. Και πράγματι το ταξίδι είχε τελειώσει πριν καταλάβω πως άρχισε. Μαζί μ'αυτό και η σύντομη περιπέτειά μου..

Μακάρι όλα να τέλειωναν τόσο εύκολα και γρήγορά με μια μόνο επέμβαση και μια μικρή ανάρρωση. Κάτι περιπτώσεις στα διπλανά δύο κρεβάτια φαίνονταν πραγματικά πολύ δύσκολες..

Περαστικά και κουράγιο λοιπόν σε όλους αυτούς που αυτές τις καυτές καλοκαιρινές μέρες δεν είναι σε μια παραλία αλλά σε κάποιο νοσοκομειακό κρεβάτι. Και κουράγιο και δύναμη βέβαια σε όλους αυτούς που τους φροντίζουν και αγωνιούν στο πλευρό τους..