Το ρεφραίν παρμένο από ένα τραγούδι. Στριφογύριζε όμως μέσα στο μυαλό μου, χθες, σε κάθε στιγμή που αυτό ήταν ελεύθερο από άλλες σκέψεις.

Έίναι πολύ απλός ο στίχος. Λέξεις πανεύκολες. Και όμως έτσι διαλεγμένες, που τραντάζουν τον ακροατή. Με έστειλαν πίσω στον Διογένη, που ζητούσε από τον Μ.Αλέξανδρο, να κάνει λίγο πιο κει, για να τον αγγίζει ο ήλιος. Δεν χρειαζότανε τίποτα περισσότερο εκείνη τη στιγμή. Ίσως και για όλη του τη ζωή. Χρειαζότανε μόνο φως και ζεστασιά.

Τόσο απλοϊκό "θέλω". Μα ταυτόχρονα τεράστια κινητήρια δύναμη. ΦΩΣ.

Πόσες φορές αφήνουμε το κορμί να κάνει κουμάντο, αλήθεια; Πόσες φορές ξεχνάει τη ψυχούλα μας; Και γιατί να την χαλάει; Τί του έκανε;

"Άν η ψυχή, είχε φωνή" ΜΑ έχει φωνή. Το θέμα είναι να μάθουμε να την ακούμε. Για τον καθένα, αν τελικά κατοικεί σε κάποιο όργανο του σώματος, η ψυχή βρίσκεται σε διαφορετικό χώρο.Μπορεί να βρίσκειται στον εγκέφαλο, στο στομάχι, στην καρδιά, στα χέρια ή στα μάτια, ακόμα κια στα πόδια. Η αρχή γίνεται με την εντόπισή της.

Ακολούθως, ας διδάξουμε στο κορμί μας, πως να κάνει πέρα, για χάρη της. Κι ας πάρει καιρό.

Αυτή θα μας ανταμείψει με Γαλήνη. Και όσο μεγαλώνει, τόσο θα γεμίζει κάλλος και το κορμί ,που σέρναμε τόσο καιρό σαν κουφάρι.

ΥΓ: Ο στίχος είναι του Λάκη Λαζόπουλου και η μουσική του Γιώργου Ανδρέου. Ερμηνεύεται από τον Μανώλη Λιδάκη και φέρει τίτλο "Αν η ψυχή είχε φωνή"