Είμαστε παντού με το άγγιγμα ενός κουμπιού, μα τις περισσότερες φορές η διαδρομή είναι που μετρά κι ας κουράζει.

Νιώθουμε με διάφορα υποκατάστατα αισθήσεων, μα ό,τι μας προκαλεί το ερέθισμα είναι που αξίζει.

Με τόσο μεγάλη προσφορά πληροφοριών τριγύρω μας, η γνώση μοιάζει οικεία μας και την κραυγάζουμε σε διαπροσωπικούς διαγωνισμούς κατοχής της… Μα όταν γνωρίζεις, σιωπάς και πράττεις. Δεν πολυμιλάς.

Μόλις πριν από λίγους μήνες πάτησα τα πλέον των τριάντα και σίγουρα πλέον δεν… βιάζομαι να μεγαλώσω.

Βιάζομαι όμως να ζήσω.

Φιλοσοφίες… θα μου πεις. Ε, σκέψεις, θα σου πω.

Καιρός για να ζήσω… Τώρα…

Είναι που δεν παίρνει άλλη αναβολή. Θα γράψω το τραγούδι που χρωστώ στον εαυτό μου. Και θα είναι και όμορφο…

*ο τίτλος δανεικός από τα «Φώτα που σβήνουν»