Gracias Ojos de Brujo!

(Μόλις πριν από λίγο έχασα, μέσω λάθος... save, ένα από τα καλύτερα προσωπικά μου κείμενα. Για όλα φταίνε αυτοί εδώ οι... μάγοι, είμαι σίγουρος:-)) Μα πάμε πάλι από την αρχή...

Η μέρα μου -επαγγελματικά- ήταν κόπια όσων πέρασαν σχεδόν σε όλο τον τελευταίο μήνα. Καταεξαντλητική... κι αυτό γιατί η δουλειά μου με αγαπάει. Οσο κι εγώ, δηλαδή τη γουστάρω, εξού και την ανέχομαι.

(Οπως συχνά -τις περισσότερες φορές, δηλαδή- και ο έρωτας απαιτεί, να τον ανέχεσαι για να σε δέχεται...)

Εφτασα στο Θέταρο Βράχων κατά τις 12,20 και είχα χάσει περίπου 40 παράστασης της λατρεμένης μου παρέας από την καρδιά της Καταλωνίας, μα ουσιαστικά τίποτε από τα καλύτερα...

Τα "μάτια του μάγου" κοίταζαν ολάνοιχτα και κατευθείαν σε κάθε ψυχούλα, που δεν συγκρατούσε σε συμβάσεις το σώμα και εκείνο λυκνίζονταν σε ρυθμούς rumba Catalana!

Οι Ojos de Brujo -για δεύτερη φορά μέσα σε δέκα μήνες- με έκαναν να νιώσω ό,τι και στο Womad του Peter Gabriel όταν μας επισκέφτηκε το 2002. Μέσα σε ένα τέτοιο πολύχρωμο κύμα μουσικής και ανθρώπων από τις φυλές του κόσμου όλου, πάνω που κι όταν το χαμόγελο ανθίζει και ολόγυρα απλώνεται μέσα σε διονυσιασμό χορού, ανάδυσης νου και ψυχής, θα 'θελα να αφήσω τελευταίο "αντίο" σε αυτή τη ζωή που τόσο λατρεύω και λαχαταρώ να... ζήσω τελείως (προς αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης:-))

Μάλλον, πάντως, θα αρκεστώ στην υπομονή, μέχρι οι Ojos ξανάρθουν. Εκτός κι αν μέχρι τότε σταθώ -ούμε άξιος -οι να γίνουν εδώ και τώρα τέτοιες στιγμές ξανά...

Γιατί όχι; Δεν χρειαζονται... μάτια μάγου, μα καθαρά!

Oleeeeeeeeee!