Ανεβήκαμε την Ερμού χαζεύοντας μαγαζιά και θεάματα του δρόμου.. Κόσμος ανέβαινε και κατέβαινε το πολυσύχναστο δρόμο όπως ένα οποιοδήποτε καθημερινό απογευματάκι. Από το βάθος άρχισαν να φτάνουν τα πρώτα ηχητικά μηνύματα..

Η συναυλία της Παρασκευής είχε ήδη αρχίσει και η πλατεία στο Σύνταγμα πλημύριζε σιγά σιγά από κόσμο κάθε ηλικίας. Προσπαθήσαμε να πλησιάσουμε όσο πιο κοντά αλλά δεν ήταν κι εύκολο. Κοντοστάθηκα δίπλα από ένα παρτέρι της πλατείας.

Σημαντικοί καλλιτέχνες όλων των μουσικών αποχρώσεων έπαιρνε ο καθένας τη σκυτάλη κι έδινε με τα τραγούδια του το δικό του στίγμα στη συναυλία διαμαρτυρία για τα καμμένα δάση.

Εκπρόσωποι των διοργανωτών αλλά και άλλων φορέων καυτηρίαζαν
την αδιαφορία και την αναλγησία που διαχρονικά κυριαρχεί στο τόπο απέναντι στη προστασία κάθε έργου της φύσης.Κάποιοι μίλησαν και για το Ιράκ και για τη παιδεία..

Την ίδια ώρα κάποιοι μπροστά ποδοπατούσαν βάναυσα το παρτέρι
με τα λουλούδια προκειμένου να περάσουν.. ’ρχισα να τα παίρνω.. Ό,τι και να τους έλεγε κανείς έρχονταν συνεχώς κι άλλοι κι άλλοι... Ένας γέρος δίπλα μονολόγησε κάτι που με βρήκε απόλυτα σύμφωνο : «Λίγο κάψιμο , λίγο πάτημα το ίδιο κάνει..»

Τελικά με τους ανθρώπους δε βγάζεις άκρη. Όλοι δηλώνουν ευαίσθητοι με κάποια πράγματα αλλά  ο καθένας δίνει τη δική του ερμηνεία και κάνει τα δικά του..

Κάποιος επέλεξε να πει κι ένα τραγουδάκι που είχε γράψει λέει κάποτε όταν ήταν φαντάρος κι όπως έλεγε ταίριαζε στη περίσταση.. Μου «έγδαραν» τ'αυτιά  λίγο οι στίχοι του που ήταν ένα ατελείωτο βρισίδι.. Πρέπει να έτρωγε πολύ ζόρι στο στρατό όταν
το'γραφε.. Είχα αρχίσει λίγο να χάνω το στίγμα , να βγαίνω λίγο εκτός θέματος και να ξενερώνω..

Αμέσως μετά όμως τα πράγματα ξαναπήγαν στη θέση τους .Είχε έρθει η σειρά του  κύριου Αηδονίδη να πει τα δυο τραγούδια του κι όταν πήρε το μικρόφωνο είπε: «Εγώ επέλεξα να σας πως δύο τραγουδάκια που μιλούν για τα βουνά , για τα δένδρα , για τα δάση..» . Έτσι απλά και ξεκάθαρα μίλησε ο άνθρωπος και τα λόγια του τα αισθάνθηκα πολύ περισσότερο από κάτι άλλες  «κορώνες»... Και με τα τραγούδια του (το ένα θρακιώτικο) μύρισε δάσος όλη η πλατεία Συντάγματος..

Πάντως πέρα από τη αισθητική και τα γούστα του καθενός αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σ'όλους τους καλλιτέχνες που έδωσαν το παρών και δε θα ήθελα να αδικήσω κανέναν. Εκεί που η τέχνη συναντά τον κοινωνικό προβληματισμό πραγματικά μεγαλουργεί κι αποκτά μια άλλη δυναμική..

Μακάρι ο κόσμος μέσα από τέτοιες εκδηλώσεις να μπορέσει ν'αφυπνιστεί και με το βροντερό παρών του να στέλνει τα δικά του μηνύματα όπως έκανε χθες βράδυ.. «Όχι άλλο κάρβουνο λοιπόν!!!»