Οταν πέφτει η ομίχλη, ψάχνεις να βρεις το δρόμο σου μέσα από το φως. Στο δικό μου κόσμο το φωτεινότερο σημείο του ορίζοντα –προς το παρόν- είναι οι φίλοι μου. Οι λίγοι... Ετσι, λοιπόν, δεν το πολυσκέφτηκα. Το αντίθετο... Το εισιτήριο για τη Σύμη το ‘χα έτοιμο. Στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, αρκετές ημέρες πριν από το ταξίδι. Για παν ενδεχόμενο.

Σάββατο πρωί, 28 Ιουλίου, με τα τελείως απαραίτητα πήρα αεροπλάνο και βαπόρι και αντίκρυσα τον φιλόξενο όρμο της Σύμης. Η πρόσκληση από παλιά, μα τώρα η ευκαιρία και η ανάγκη. Αν και στο φιλαράκι μου, του το ‘κρυψα. Ταξίδι - express μόνο και μόνο να τον ακούσω να τραγουδάει...  Ολη μέρα γυρνούσα στα υπέροχα σοκάκια του Γυαλού, ανάμεσα στα χρωματιστά, σχεδόν παραμυθένια νεοκλασικά. Κι όταν το σούρουπο άρπαξε το μπλε του ουρανού και το μώβιασε, κίνησα για την πλατεία. Τα όργανα στημένα, η διάθεσή μου απελευθερώθηκε... Χαμόγελο απλό και αβίαστο. Η χαρά της συνάντησης, το αγκάλιασμα του «καλωσόρισες», η φιλοξενία ενός ανθρώπου δικού μου. «Τόσο δρόμο έκανες, έλα να σε φιλέψω στα καλύτερα...» Η μέρα έγινε μέρες, από μια, δύο... Δεν με άφηναν να φύγω... Γιατί εν ριπή οφθαλμού η παρέα μεγάλωσε.

Το ομορφότερο της δεύτερης. Στης κυρά-Αναστασίας, μέσα στην απάνω γειτονίτσα, απλώσαμε το νέι, την κιθάρα, το μπεντίρ και ήταν ο Λευτέρης με το μπουζούκι του. Από τις 11 μ.μ. μέχρι τις 4.30 π.μ. τραγουδήσαμε ό,τι χώρεσε ο νους, ό,τι συγχώρεσε η καρδιά. Κι ένας Σαλονικός παραδίπλα είχε διονυσιαστεί. Με ευγένεια και λαχτάρα, έκανε καμμιά δεκαριά παραγγελιές. Δεν του στερήσαμε ούτε μια...

Την επομένη... το συντόμως επανιδείν. Μου ‘τυχε του «Αγούδημου» το χτικιό, 20 ώρες ταξίδι. Μα σιγά κι αν με χάλαγε λίγη κούραση. Δυο τραγουδάκια σκάρωσα. Το ένα της στιγμής, το άλλο της Πηγής. Είχε προηγηθεί το προδεκαπενθημέρου...

Ξημερώματα, αναχωρώ για το νησάκι μου. Τη Νίσυρο. Μετά από έξι μέρες, όμως, θα μπαρκάρω πάλι για τη Σύμη. Βρήκα το έτερον ήμισυ... Της Νισύρου...