Ας πούμε ότι από τα 39,142 μέλη, τα 38,992 βρίσκεστε σε διακοπές!

Καλά να περάσετε!!!!! :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Το λοιπόν,

εδώ Λευκωσία!

Βροχή δεν έχουμε, νερό δεν έχουμε, όμως το σπίτι μας κατάφερε να πλημμυρίσει! Και μάλιστα, στην κατάλληλη χρονική στιγμή, δηλαδή, τη Δευτέρα το πρωί, που οι γονείς μου άφησαν μόνους στο σπίτι, τον μεγάλο γιο και την κόρη τους. Οι ίδιοι βρίσκονται σε ένα καράβι στο Αιγαίο. Κατά τις έντεκα το πρωί, ξύπνησα από τις φωνές του αδερφού μου... Πλήρης πανικός, φωνές, βρισιές, άγχος τρομερό ο αδερφός και η αναίσθητη αναισθησία μου, να κοιμάμαι ήσυχη στο κρεββατάκι μου, το οποίο είχε μεταμορφωθεί σε βαρκούλα. Χωρίς καμιά υπερβολή!

Τακ, ανοίγω τα μάτια.Τικ, σηκώνομαι να δω γιατί ΤΟΣΟ πανικό και Τρέμουλο ο αδερφός! Τα πόδια μου, βρέχονται. Το μήνυμα εστάλη στον εγκέφαλο. Οκ, νερό παντού! Πρώτη αντίδραση; Μάζεψα όλα τα παπούτσια από το πάτωμα και τα έβαλα σε ένα καλάθι. Αντίδραση δεύτερη; Κατέβηκα τις σκάλες, βγήκα έξω, έκλεισα ρεύμα και νερό. Επέστρεψα, άνοιξα όλα τα παράθυρα και τηλεφώνησα στον πατήρ. Καταφέραμε να συνεννοηθούμε παρά τον πανικό του αδερφού και της μητέρας. Το νερό έβγαινε αλα συντριβανέ από μια σωλήνα ευτυχώς εξωτερική. Σκουριασμένο καπάκι. Μάζεψα κάποια πράγματα που υπήρχαν μπροστά.Έκανα ένα βήμα, πάτησα σακούλι που έπεσε χάμω και βρέθηκα φαρδιά πλατιά στο πάτωμα. Πως πέφτουν τα καρτούν; Ε, έτσι.Χτύπησα το πίσω μέρος του κεφαλιού, ακούστηκε κιόλας. Τελικά, έχει δίκαιο η μαμά μου. Είμαι χοντροκέφαλη και ξεροκέφαλη. Δεν έπαθα διάσειση. Απλά ένα καρούμπαλο, μεγαλύτερο από την παλάμη μου στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Φαινόμουν σαν να φούσκωσα δέκα πόντους το μαλλί, σαν εκείνες τις κομμώσεις που βλέπουμε σε παλιές ελληνικές ταινίες και αναρωτιόμαστε πώς το έκαναν; Έτσι!

Ουφφφφ....άλλαξα ρούχα, αφού είχα γίνει παπί και τηλεφώνησα στον υδραυλικό. Στις δώδεκα παρά. Του εξήγησα τί έγινε.Είπε θα περάσεις στις 3-3μιση. Μάλιστα... Πήρα και εκείνο το μπλε το πράγμα που κρατά παγωμένα τα τρόφιμα εντός μιας παγοθήκης και το στερέωσα στο κεφάλι με ένα μαντήλι. Ο αδερφός μου πέθανε από τα γέλια! Του θύμιζα λέει το Καράτε Κιντ σε βερσιόν ανάπηρου. Μήπως το Καράντε Κιντ που προσπάθησε να σπάσει τα τούβλα με το κεφάλι; Κάτι τέτοιο...

Ευτυχώς ο όροφος έχει 2 σιφόνια και με τις σκούπες σπρώξαμε αρκετό νερό προς τα εκεί. Σε μια φάση, διαπίστωσα πως ο αδερφός είχε γίνει καπνός αλά Σπίντι Γκονζάλες. ’ρχισα να τα παίρνω! (Ναι, η αναισθησία είναι τρομερό πλειονέκτημα ώρες ώρες! Διότι παρά τα γεγονότα, ήμουν ήρεμη) Είχε πάει να πιει καφέ;! Μάνα μου!!!!! Πάεις καλά; Οια! Μετά επέστρεψε, ηρέμησα και σφουγγάριζα ενώ σκεφτόμουνα τι καλά που είναι καλοκαίρι και 8α στεγνώσουν πιο γρήγορα τα πατώματα.

Τέλοσπάντων. Τα νερά μαζεύτηκαν, ο υδραυλικός ήρθε,καθάρισε τη σωλήνα, ευτυχώς ήταν μόνο το καπάκι και μετά μου την είπε!

- Κόρη μου, να χαρείς, γιατί δεν μου είπες ότι είχατε τόσο νερό;

- Αφού σας είπα, ότι πλημμυρίσαμε. Ότι άγιωσεν ο τάππος! (Ότι σκούριασε το καπάκι.)

-Ναι, μάνα μου, αλλά εν εκατάλαβα ότι ήταν τόσο πολύ το νερό! Εν εφώναζες, εν μου εφάνηκε να έχεις άγχος!Οι γυναίκες συνήθως φωνάζουν, κάμνουν, φκιάζουν...

-Θέλετε καφέ;

Ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα. Και το τελευταίο πριν βάλω πλυντήρια όλες τις πετσέτες που είχαμε χρησιμοποιήσει στην αρχή αρχή...

ΥΓ: Το κεφάλι το χτυπήσαμε, θα δείξει αν κάναμε καλά που δεν πήγαμε γιατρό. Προσκύνησα στον ’η Δεμέτη, που ξύπνησα σώα.(Φοβόμουνα να κοιμηθώ μπας και δεν ξαναξυπνήσω! ’λλη πελλάρα να φοβάσαι αλλά να μην πηγαίνεις στο γιατρό)