…λίγες ώρες πριν από το αντίο στη Νίσυρο, είπα το «καλησπέρα» στο Νικόδημο. Να πω την αλήθεια, είχα την περιέργεια της στιγμής στο αντάμωμα, άλλωστε η οικειότητα δεν ήταν δεδομένη, εκτός κι αν…

Εκτός κι αν εξαιρέσει κανείς ό,τι υποψιαζόμουν. Μα, τελικά αυτό είναι. Ό,τι φύτρωσε από την ψυχή και τη γραφή του Νίκου είναι ό,τι μας δένει. Γιατί κι εγώ γι’ αυτό όλο κι επιστρέφω στο νησί. Όπως εγώ, έτσι και τόσοι άλλοι.

Η «Τέρα Αμου». Την ένιωσα τόσο δική μου. Μια πίκρα στάθηκε στο λαιμό, καθώς έγνεθε το νήμα η Όλια. Σαν να φάνηκε κάτι κι απ’ τη δική μου ζωή. Μα, συνάμα θαυμασμός και μια κρυφή υπερηφάνεια. Ένιωθα αυτό το παιδί (έτσι φάνταζε ακόμη στα μάτια συγγενών και φίλων, μα πιο πολύ της γιαγιάς της ποιήτριας που με στοργή του σκάρωσε στίχους ειδικά για τη δική του μεγάλη νύχτα), που σε μορφή άνδρα έκρυβε την ένοχη ντροπή του, (το απογύμνωμα, διότι τώρα πια όλοι θα μπορούν να δουν εντός μέσα από ένα μικρό παραθυράκι. Ετσι η έκθεση ή κάνω λάθος Νικόδημε;) σα να ‘ταν δικός μου άνθρωπος. Και χαιρόμουν γι’ αυτόν. Και παρατηρούσα και την παραμικρή λεπτομέρεια στις εκφράσεις τις δικές του και στων δικών του.

Ένα μικρό δείγμα από όλα αυτά η φωτογραφία που δημοσιεύω. Ευγνωμοσύνης δείγμα για τη χειραψία Νίκο και Νικόδημε. Δεν έκανα λάθος…

Θα χαρώ ο χρόνος να κυλήσει γρήγορα και να ανταμώσουμε ξανά στο πλακόστρωτο του δρόμου, μπροστά στο πανέμορφο χαλί του Νισύρικου κύματος.

Έχουμε πολλά να πούμε και να διηγηθούμε!