Μέρες που είναι και μετράμε τις τεράστιες καταστροφές από τις φωτιές ας μη λησμονήσουμε εντελώς μια άλλης εμβέλειας φοβερή καταστροφή που έγινε πριν από 85 χρόνια και συγκλόνισε όλη τη χώρα.. Σαν σήμερα λοιπόν το 1922 η Σμύρνη τυλίχθηκε στις  φλόγες και στο θρήνο.. Ένα ακόμα έγκλημα των πολιτικών(σίγουρα το μεγαλύτερο) που το πλήρωσε ο απλός λαός ..

Η γιαγιά μου στις διηγήσεις της μου τα είχε πει ξανά και ξανά όσα θυμόταν ή είχε ακούσει. Είχε γεννηθεί βλέπετε στη Σμύρνη λίγα χρόνια πριν γίνει η καταστροφή. Ο πατέρας της ήταν ένας εύπορος έμπορος με σπίτι και εμπορικό κατάστημα στο κέντρο της πόλης. Είχε κι ένα εξοχικό που το διέσχιζε ένα ρυάκι σε μια περιοχή που λεγόταν Μπουρνόβας. Η γιαγιά θυμόταν πολύ καλά κι ένα τραγουδάκι που άρχιζε κάπως έτσι :

             Μπουρνόβα με τα κρύα νερά και με τις κρύες βρυσούλες
            και με  τ'αρνάκια τα λευκα και με τις βοσκοπούλες..

Η μάνα της πέθανε πολύ νέα στη γέννα κι ο πατέρας της ξαναπαντρεύτηκε. Είχε ήδη ένα ακόμα μωρό εκτός από τη γιαγιά μου όταν ξέσπασε το κακό. Εκείνο το βράδυ o προπάππους μου και πατέρας της διαισθανόμενος το κίνδυνο πήρε όλη την οικογένεια και κρύφτηκε σε ένα πιο ασφαλές μέρος. Το πρωί πήγε να δει τι απέγινε το σπίτι του. Στους δρόμους συνάντησε άψυχα κουφάρια και το σπίτι το βρήκε εντελώς καμμένο και ρημαγμένο όπως και τόσα άλλα γύρω.. Αν είχαν μείνει εκεί το βράδυ θα είχαν χαθεί..  Μια εικόνα της Παναγίας (η οποία δε κάηκε!!!) ήταν το μόνο πράγμα που πήρε από εκεί κι έγινε ενθύμιο ζωής για κείνον και τους απογόνους...
 
Πήρε την οικογένεια γρήγορα και κίνησε προς τη θάλασσα αναζητώντας σωτηρία. Στο λιμάνι επικρατούσαν σκηνές πανικού και αλλοφροσύνης (κι όχι βέβαια απλού συνωστισμού όπως έλεγε το φοβερό βιβλίο της έκτης δημοτικού!!!). Οπλισμένοι τούρκοι τον σταματούσαν διαρκώς κι έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε πάνω του προκειμένου να φτάσει κοντά σε κάποιο πλοίο και ν'αποφύγει την αιχμαλωσία.Στο χαμό που επικρατούσε έχασε από τα μάτια του την υπόλοιπη οικογένεια.Με τη μικρή γιαγιά μου από το χέρι πλησίασε με νύχια και με δόντια σ'ένα πλοίο ελπίζοντας πως οι υπόλοιποι είχαν καταφέρει να επιβιβαστούν ήδη κάπου αλλού. Ήταν τέτοιες οι στιγμές που δε μπορούσες να σταματήσεις να ψάξεις για κανέναν.. Τα πράγματα χειροτέρευσαν απελπιστικά όταν διαπίστωσε πως οι τούρκοι δεν άφηναν σε καμία περίπτωση άνδρα χωρίς χαρτιά να επιβιβαστεί σε πλοίο.. Έμοιαζαν όλα χαμένα καθώς στα χέρια του δεν είχε τίποτ'άλλο εκτός από τη γιαγιά μου...

Μα τότε , εκείνη τη στιγμή που όλα είχαν αρχίσει να σκοτεινιάζουν γι'αυτόν, η καλή τύχη ή ο καλός θεός(όπως θέλετε πείτε το) τον προστάτευσε. Εκεί κοντά στο πλοίο έστεκε ένας  τούρκος αξιωματικός. Ήταν παλιός  πελάτης και φίλος του από το μαγαζί!! Μόλις τον είδε, τον πλησίασε , τον  χτύπησε στον ώμο και του είπε «’ντε γκιτ εσύ»  (’ντε φύγε εσύ) και τον  έμπασε στο πλοίο..  Ήταν γραφτό του, τούρκοι να αφανίσουν το βιος του κι ένας τούρκος να του σώσει τη ζωή...
 
Το πλοίο τον έβγαλε στη Κρήτη και κάπως έτσι σώθηκε. Λίγο αργότερα κατάφερε να βρει την υπόλοιπη οικογένεια και γύρισε με  όλους μαζί στο Πειραιά. Το κράτος του παραχώρησε μια πενιχρή αποζημίωση κι ένα κομμάτι γης στη Κοκκινιά για ν'αρχίσει πάλι από το μηδέν.. Η ανέμελη και άνετη ζωή της Σμύρνης είχε χαθεί γι'αυτόν οριστικά. Είχε σωθεί όμως η οικογένειά του κι έτσι μπόρεσε να βρει τη δύναμη και να συνεχίσει σε μια νέα πολύ πιο σκληρή πραγματικότητα... Στη μνήμη του όμως έμεινε για  πάντα χαραγμένη η πόλη του κι ας μη την ξαναείδε ποτέ..