Έχει λιγη ώρα που έχω βγει απο την όμορφη αγκαλιά του μορφέα..αλλά δεν μπορώ να σηκωθώ..Με το μαξιλάρι αγκαλιά λοιπόν κάθομαι και χαζεύω την μεγάλη περικοκλάδα που σκαρφαλώνει στο μπαλκόνι μου και κάνω όμορφες σκέψεις..Σε πρωινές περιπλανήσεις μέσα σε καταπράσσινα μέρη...σε ένα μικρό άγγιγμα που θα ήθελα να κρατήσει περισσότερο..σε μια μαγική στιγμή που πέρασε τόσο γρήγορα..ΑΧ..Πως θα σηκωθώ..μου λέτε..?έχω να κάνω τόσα πράγματα..και το μόνο που θέλω είναι να αφεθώ στο παραμύθι..