Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση (εκτός ίσως από τις ευρωεκλογές τις οποίες ο κόσμος έχει ψιλοχε...νες), ξυπνάμε το πρωι (πλεόν οικογενειακώς καθώς ψηφίσουμε και οι 4), πάμε οι Παρισέοι στα εκλογικά μας τμήματα (η μαμά μόνο ψηφίζει σε άλλοι αίθουσα), ρίχνουμε την ψήφο μας (σταθερά στην ίδια παράταξη οι γονείς μου από το 74, με αποτέλεσμα να με φάνε στις δημοτικές που ψήφιζα κάτι άλλο για να πω κι εγώ ότι ικανοποιήσα το επαναστατικό νεανικό μου ταμπεραμέντο και αντέδρασα κατά κάποιο τρόπο...) και μετά πάμε στο χωριό. Εκεί έχει άλλο τζερτζελέ..!

Τις τελευταίες μέρες γίνεται επανάσταση κάθε φορά που ακούμε την λέξη από 'Σ' από το φοβερό μου στοματάκι και τη μαμά μου να διηγείται για 10843η φορά τα γεγονότα του 1989 (μόλις χρωμάτισα το σπίτι μου πιστεύω...).’σε που ο τρόμος ζωγραφίζεται αυτόματα στο πρόσωπο μου μόλις ακούω το όνομα του Πινέζα και του νέου κόμματος του που έκανα μακέτες του κόσμου τα φυλλάδια (είπε ο βλάκας ότι ξοδεψε 10.000 ευρώ ΜΟΝΟ στο ντιμπέιτ και εγώ γελάω ακόμη...). Προχτές Παρασκευή φοβόμουν ότι θα μας φέρει κανένα φυλλάδιο να μοντάρουμε κατά τις 5 παρά...

Κι έρχεται η μέρα να ψηφίσουμε. Στο αυτοκίνητο οδηγώ και βλέπω κάτι γέρους που δεν μπορούν να περπατήσουν, να δουν και αρκετοί δεν ξέρουν να διαβάσουν και κόντεψα να αφαιρέσω τουλάχιστον 20 ζωές σήμερα. Όλοι περπατούσαν σαν πάπιες βαρυστομαχιασμένες και δεν έβλεπαν τα αυτοκίνητα. Το συμπέρασμά μου ήταν ότι είχαν να βγούνε από τότε που ψηφίσαν Ψωμιάδη από το σπίτι τους και έχουν χάσει την τρομερή εξέλιξη της Θεσσαλονίκης. Μα γιατί δεν παίρνουν το μετρό;

Πλέον πιστεύω ότι και οι νεκροί ψηφίζουν και παράλειψή μου που δεν έβγαλα τις 2 γιαγιάδες φωτογραφία με το κινητό που ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα του "ένα πόδι στον τάφο"... Η μια με το μπαστουνάκι στήριζε την άλλη που πήγαινε σαν βάρκα γιατί της πονάνε τα πόδια (ομοιοπαθούσα με τη δική μου τη γιαγιά μάλλον). Και έκαναν 30'', όσο κρατάει το φανάρι στην 28ης Οκτωβρίου με Όλγας να διασχίσουν την διάβαση. Απέναντί μου τα γραφεία του ΛΑ.Ο.Σ. μου κλέινουν το ματάκι θυμίζοντας μου και πάλι γιατί χώρισα έναν παλιό γκόμενο.

Αυτά όλα συμβαίνουν γύρω μου κι εγώ βρίσκομαι φυτεμένη στην σπασμένη καρέκλα του γραφείου μου νιώθοντας ικανοποίηση που τερμάτισα το X-MEN Legends II νικώντας πριν μια ώρα τον κακό Poccy και τώρα μπορώ πλέον να αφοσιωθώ στο υπόδειγμα του Cagan και του Nerlove και να διαβάσω Οικονομετρία ΙΙ περίπου απερίσπαστη.

Είναι η τελευταία φορά που χάνω εκλογικό τζερτζελέ λόγω διαβάσματος...

ΥΓ: Φωτογραφίες από την Σαλάτα εποχής