Πήγαμε χθες με έναν φίλο μου,στην έκθεση βιβλίων κάτω απο την Ακρόπολη..

Ήταν πολύ όμορφα..Ο πεζόδρομος..τα στρογγυλά σταντ γεμάτα βιβλία..άνθρωποι που προχωρούσαν αμέριμνοι..τα δέντρα..ένα υπέροχο ολοστρόγγυλο φεγγάρι..

Τέλος πάντων..άλλο είναι το θέμα..Κατηφορήσαμε λοιπόν τον όμορφο δρόμο και φτάσαμε στο μετρο..Είπαμε να πάμε στην Ερμού να τσιμπήσουμε κάτι..Ερώτηση..να πάμε με τα πόδια..ή με το μετρό..?Μια στάση ήτανε..Αποφασίσαμε να μην κουράσουμε άλλο τα ποδαράκια μας..Πάει να βγάλει ο φίλος μου χρήματα για εισιτήρια..και του λέω εγώ η έξυπνη..'έλα μωρέ..μια στασούλα είναι..'Εκείνος συμφώνησε και η απόφαση πάρθηκε..Θα μπαίναμε χωρίς εισιτήριο..να θυμηθούμε και τα μαθητικά μας χρόνια..

Φτάσαμε λοιπόν χαρούμενοι στον προορισμό μας,μιλώντας περί ανέμων και υδάτων...και ακούγεται η κλασσική ευχάριστη φράση..'Τα εισιτήρια σας παρακαλώ'.Τα εισιτήρια...ποια εισιτήρια..?Τα παρακάλια μου και οι γλύκες δεν έπιασαν..οπότε..100 ευρώ πρόστιμο..

Αν είχαμε πάει με τα πόδια..θα γλιτώναμε τον γλυκήτατο ελεκτή....και αν βεβαίως είχαμε βγάλει εισιτήριο..θα είχαμε χρήματα και για άλλη έξοδο..

Μικρές αποφάσεις λοιπόν,που συχνά μετανιώνουμε.Τι καλά που θα ήταν να ξέραμε απο πριν το αποτέλεσμα τους..Καλά για τις μεγάλες...δεν το συζητώ..